Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór niewłaściwej zaprawy do obrzutki na płytach wiórowo-cementowych to dość częsty błąd, zwłaszcza jeśli ktoś kieruje się ogólnymi zaleceniami, a nie specyfiką materiału podłoża. Zaprawa gipsowa, choć bardzo popularna w pracach wykończeniowych, zupełnie nie nadaje się do tego typu zastosowań, bo jest po prostu zbyt mało odporna na wilgoć i nie trzyma się dobrze na powierzchniach, które zawierają składniki organiczne, jak właśnie wióry. Wapienna zaprawa natomiast jest zbyt miękka – moim zdaniem może się po prostu rozwarstwiać i nie zapewni odpowiedniej nośności oraz przyczepności. Gliniano-cementowa to raczej niszowa opcja, stosowana czasem w budownictwie naturalnym, ale tutaj nie ma żadnego uzasadnienia technicznego, żeby używać jej na płytach wiórowo-cementowych – takie mieszanki nie gwarantują stabilności i mogą powodować odspajanie się kolejnych warstw tynku. Spotkałem się często z przekonaniem, że każda zaprawa mineralna "jakoś chwyci" – to jednak jeden z największych błędów myślowych. Samo połączenie cementu i wapna jest nieprzypadkowe: cement daje twardość i wodoodporność, wapno poprawia plastyczność i przyczepność do różnych typów powierzchni, szczególnie tych mniej typowych. Brak znajomości wymagań płyt wiórowo-cementowych prowadzi do takich błędnych założeń, że wystarczy sięgnąć po pierwszą lepszą zaprawę "do tynków". W rzeczywistości, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi i wytycznymi producentów płyt, tylko cementowo-wapienna zaprawa zapewnia właściwy mostek sczepny i trwałość, niezależnie od warunków eksploatacji. Warto więc zawsze analizować, z czego dokładnie wykonane jest podłoże i dobierać zaprawę pod kątem jej właściwości i trwałości, a nie tylko wygody przygotowania.