Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W praktyce budowlanej bardzo często spotyka się błędną ocenę rodzaju muru na podstawie samej wartości wilgotności masowej. Zdarza się, że ktoś uzna mur o wilgotności 7% za mocno wilgotny albo nawet mokry, ale takie podejście to trochę nadinterpretacja danych, bo według przyjętych standardów – szczególnie tych, które można znaleźć w wytycznych ITB czy normach PN – przedział 5÷8% jasno wskazuje na kategorię „mur średnio wilgotny”. Mur mocno wilgotny zaczyna się dopiero od 8%, a to już zupełnie inny poziom zagrożenia technicznego. Jeżeli z kolei ktoś wskaże, że mur o wilgotności 7% to mur o podwyższonej wilgotności lub mur o dopuszczalnej wilgotności, to moim zdaniem wynika to z bagatelizowania wartości granicznych albo po prostu z nieuwagi przy interpretacji tabeli. Te zakresy są dużo niższe: podwyższona wilgotność kończy się na 5%, a dopuszczalna to maksymalnie 3%. W praktyce takie niedoszacowanie skutkuje później brakiem reakcji na potencjalne zagrożenia – a wilgoć powyżej 5% to już stan, przy którym znacząco wzrasta ryzyko problemów z trwałością materiału, korozją biologiczną czy nawet pogorszeniem mikroklimatu wnętrz. W branży bardzo się zwraca uwagę, żeby nie mylić tych progów – to nie jest tylko teoria, ale realne konsekwencje dla komfortu i bezpieczeństwa użytkowania budynku. Typowym błędem jest też traktowanie zakresów jako płynnych, a przecież są one oparte na badaniach materiałowych i wieloletnich obserwacjach. Dlatego właściwa interpretacja tabeli jest kluczowa, a w tym przypadku tylko odpowiedź „mur średnio wilgotny” jest poprawna. Pozostałe odpowiedzi wynikają albo z nieznajomości przedziałów wilgotności, albo z niepoprawnej oceny skutków przekroczenia poszczególnych progów.