Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybierając materiał do stabilizacji wgłębnej zdegradowanych okładzin kamiennych, trzeba brać pod uwagę nie tylko parametry mechaniczne, ale też zgodność chemiczną i trwałość w warunkach zewnętrznych. Żywice poliestrowe, choć bywają używane w niektórych naprawach, mają szereg ograniczeń – są mniej odporne na promieniowanie UV i mogą z czasem żółknąć. Ich przyczepność do podłoży mineralnych jest gorsza niż epoksydów i często pojawiają się problemy ze skurczem podczas utwardzania. W praktyce konserwatorskiej raczej się ich unika przy pracach z wartościowymi kamieniami, bo mogą powodować pękanie i rozwarstwienia po kilku latach. Acetale, zwłaszcza polioksymetylen, to raczej tworzywa konstrukcyjne, a nie żywice do impregnacji czy wzmacniania kamienia – nie penetrują dobrze struktury materiału i mają zupełnie inne zastosowania, np. w precyzyjnych elementach maszyn. Jeśli chodzi o jonity, to mówimy tu właściwie o specjalnych żywicach jonowymiennych używanych np. do uzdatniania wody – w ogóle nie mają właściwości wzmacniających dla materiałów budowlanych, a ich mechanizm działania opiera się na wymianie jonów w roztworach, a nie na wnikaniu i wiązaniu struktury kamienia. Widać, że łatwo dać się zwieść nazwom technicznym, ale prawidłowe rozpoznanie zastosowań wymaga znajomości właściwości poszczególnych typów żywic. Najczęstszy błąd to kierowanie się ogólnym przekonaniem, że każda żywica będzie odpowiednia do takich prac – a to po prostu nie jest prawda. Najlepsze, sprawdzone rozwiązania zawsze wynikają z praktyki i testów, a epoksydy jako jedyne spełniają wszystkie wymogi w tym zastosowaniu.