Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Pęknięcia w murze, jak to pokazane na rysunku, bywają mylnie przypisywane innym przyczynom niż nierównomierne osiadanie fundamentu. Przede wszystkim zbyt słaba zaprawa murarska może prowadzić do odspojenia się cegieł, ale wówczas pęknięcia są najczęściej lokalne, mają przebieg wzdłuż spoin i nie przenikają przez wiele warstw cegieł. Mur może się w takim wypadku rozwarstwiać lub kruszyć, ale nie obserwuje się charakterystycznych, szerokich pęknięć biegnących w różnych kierunkach. Z kolei zbyt duże odchylenie muru od pionu rzeczywiście osłabia jego nośność, jednak w praktyce skutkuje raczej stopniowym przechylaniem się ściany, wypaczaniem okien i drzwi, a nie typowymi pęknięciami układającymi się przez kilka warstw cegieł. Takie zjawisko często prowadzi do innych uszkodzeń konstrukcyjnych, które łatwo rozpoznać po wyraźnej deformacji geometrii muru. Brak przewiązania spoin to z kolei poważny błąd wykonawczy, skutkujący utratą stabilności muru i jego podatnością na miejscowe odkształcenia, ale jego efektem są raczej pionowe szczeliny w miejscu styku cegieł, nie zaś głębokie pęknięcia biegnące przez kilka warstw. Często spotykaną pomyłką jest też przecenienie roli zaprawy w kontekście pękania ścian – to nie ona decyduje o rozkładzie sił w sytuacji, gdy podłoże pracuje nierównomiernie. Najważniejsze w diagnozie takich uszkodzeń jest obserwacja kierunku i rozmiaru pęknięć – szerokie, biegnące ukośnie lub pionowo przez kilka warstw cegieł pęknięcia prawie zawsze świadczą o poważniejszych problemach konstrukcyjnych, a nie tylko o słabościach technologicznych na etapie murowania.