Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór takich metod jak wypalanie, ługowanie czy szlifowanie do usuwania pleśni i grzybów z piaskowca to dość częsty błąd oparty na przekonaniu, że tylko radykalne środki gwarantują skuteczność. Tymczasem piaskowiec to bardzo delikatny materiał, o specyficznej, porowatej strukturze, która nie wytrzymuje rozwiązań inwazyjnych. Wypalanie jest skrajnie nieodpowiednie – wysoka temperatura prowadzi do powstawania mikropęknięć, a nawet łuszczenia się powierzchni. Takie uszkodzenia są praktycznie nieodwracalne i poważnie obniżają trwałość całej ściany. Ługowanie, czyli stosowanie silnych środków chemicznych, to kolejny przykład podejścia zbyt agresywnego – piaskowiec jest bardzo wrażliwy na chemię, szczególnie zasady, które mogą wytrawić spoiwo i zwiększyć nasiąkliwość kamienia. Z kolei szlifowanie, choć może wydawać się skuteczne, prowadzi do mechanicznego ścierania powierzchni, co pozornie usuwa problem, ale w praktyce niszczy detal i otwiera jeszcze większą ilość porów dla wilgoci i nowych kolonii grzybów. Takie działania są niezgodne z wytycznymi konserwatorskimi i zasadami ochrony zabytków – zawsze wybiera się metody jak najmniej inwazyjne. Typowym błędem jest myślenie, że radykalność = skuteczność, podczas gdy w budowlance i konserwacji materiałów najważniejsze jest zachowanie integralności i długowieczności struktury. W przypadku piaskowca, delikatność i umiejętne stosowanie mokrych, ale nieprzemakających metod to absolutny standard.