Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór innych rozwiązań niż usunięcie słabej warstwy tynku i wykonanie nowej może wydawać się mniej pracochłonny, ale niestety nie przyniesie oczekiwanych efektów. Przemalowanie powierzchni gęstym zaczynem cementowym nie rozwiązuje problemu, bo ten zabieg jest tylko powierzchowny i nie wzmacnia materiału, który już stracił spójność. Zaczyn cementowy może nawet się złuszczyć razem ze starą gładzią, bo nie poprawia przyczepności ani nie scala struktury tynku. W praktyce wygląda to trochę jak maskowanie problemu zamiast jego naprawy. Z kolei przecierka z tłustej zaprawy wapiennej, choć bywa wykorzystywana przy drobnych naprawach czy wygładzaniu powierzchni, nie nadaje się zupełnie do wzmacniania osypujących się tynków. Przecierka to raczej zabieg wykończeniowy, który nie poprawia wytrzymałości podłoża – ona tylko optycznie poprawia wygląd ściany. Całkowite usunięcie tynku z podłoża i położenie nowego na całej powierzchni to z kolei podejście przesadzone i nieekonomiczne, bo często wystarczy usunąć tylko te fragmenty, które są rzeczywiście osłabione. Według dobrych praktyk branżowych oraz norm PN-EN 13914, naprawy tynków powinny być ograniczone do miejsc uszkodzonych, a nie obejmować całości bez potrzeby. Zbyt radykalne działania powodują niepotrzebny wzrost kosztów i wydłużają czas pracy. Wśród typowych błędów myślowych pojawia się przekonanie, że da się „związać” stary, słaby tynk jakimś nowym środkiem powierzchniowym – niestety, to rzadko działa w praktyce, bo kluczowa jest stabilność podłoża. Odpowiednia naprawa polega więc na usunięciu tylko tej części tynku, która jest osłabiona, a potem odtworzeniu jej zgodnie ze sztuką budowlaną, używając materiałów o odpowiednich właściwościach i przyczepności.