Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wiele osób od razu myśli o bardzo zaawansowanych naprawach, gdy widzi pęknięcia czy rysy w murze, jednak nie zawsze jest to uzasadnione. Użycie stalowych kotew czy klamer, a nawet przemurowanie fragmentu ściany, to rozwiązania przewidziane raczej dla poważniejszych uszkodzeń konstrukcyjnych, gdzie obserwujemy faktyczne rozwarstwienie muru, przesunięcia lub kiedy pęknięcia są szerokie i mają wyraźnie dynamiczny charakter. Dla rys o szerokości kilku milimetrów, przebiegających wzdłuż spoin, takie działania są po prostu niepotrzebne i generują niepotrzebne koszty. Iniekcje żywicami, zakładanie klamer czy specjalnych kotew stosuje się, gdy chcemy na trwałe zespoić większe fragmenty konstrukcji, np. w przypadku poważnych uszkodzeń ściany nośnej czy w budynkach zabytkowych, gdzie nie można dopuścić do dalszego rozwarstwienia. Przemurowanie muru to już w ogóle ostateczność – wtedy, gdy ściana jest niestabilna albo nie da się jej naprawić lokalnie. Najczęstszym błędem jest tu przecenienie zagrożenia i niepotrzebne skomplikowanie naprawy. Takie podejście nie wynika raczej z praktyki budowlanej, ale raczej z chęci 'zrobienia porządnie', bez rozpoznania skali problemu. Tymczasem branżowe normy i zalecenia (np. wytyczne ITB, instrukcje napraw murów z cegły) jasno wskazują, że drobne rysy naprawia się przez ich poszerzenie w kształt jaskółczego ogona i wygładzenie odpowiednią zaprawą. To naprawdę wystarcza, a przy okazji nie narusza struktury muru i nie wymaga ciężkiego sprzętu czy specjalnych żywic. Moim zdaniem, jeśli naprawiamy zbyt agresywnie – możemy tylko pogorszyć sytuację lub niepotrzebnie podbić koszty remontu.