Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W budownictwie bardzo często spotyka się różnego rodzaju pęknięcia ścian, ale nie każde mają to samo podłoże i nie każde świadczą o tym samym problemie konstrukcyjnym. Wielu sądzi, że pęknięcia mogą powstawać przez zbyt słabą zaprawę murarską, jednak w takim przypadku rysy są zwykle cienkie, lokalne i pojawiają się głównie w miejscach spoin pionowych lub poziomych, a nie mają tendencji do biegu przez całą wysokość ściany. Brak przewiązania spoin to kolejny typowy błąd wykonawczy, który rzeczywiście prowadzi do pęknięć, ale wtedy rysy układają się regularnie, zgodnie z układem cegieł i pojawiają się w miejscach braku przesunięcia cegieł na kolejnych warstwach. Tutaj jednak mamy do czynienia z pęknięciem ukośnym, co rzadko jest efektem wyłącznie złego przewiązania. Uginanie się stropu najczęściej powoduje pionowe rysy nad nadprożami czy w miejscach podparcia, jednak nie przechodzi ono z reguły przez całą ścianę w sposób ukośny. Klasycznym błędem myślowym jest zbyt szybkie łączenie każdego pęknięcia z niską jakością materiałów lub wykonania, bez analizy ruchów konstrukcji jako całości. Z mojego doświadczenia wynika, że pęknięcia o przebiegu ukośnym prawie zawsze są skutkiem nierównomiernego osiadania – to typowy objaw, który różni się od efektów słabej zaprawy, złych przewiązań czy problemów ze stropami. Warto pamiętać, żeby przy analizie rys zwracać uwagę na ich kształt, kierunek i miejsce występowania. To właśnie te cechy pozwalają branżowcom określić przyczynę problemu i dobrać odpowiednie metody naprawcze. Standardy branżowe, takie jak Eurokody, mocno podkreślają wagę analizy osiadań przy projektowaniu i eksploatacji budynków, bo skutki zaniedbań w tym zakresie bywają najpoważniejsze.