Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

W branży budowlanej często można spotkać się z próbami stosowania różnych środków chemicznych do wzmacniania osłabionych tynków, ale nie każde podejście daje oczekiwane efekty. Woda barytowa, mimo że bywa stosowana przy specjalistycznych robotach (na przykład do barier przeciwradiacyjnych), w ogóle nie spełnia swojej roli przy wzmacnianiu tradycyjnych tynków cementowo-wapiennych. Brak tu składników aktywnie uczestniczących w odtwarzaniu wiązań mineralnych. Z kolei roztwory żywic silikonowych są popularne jako hydrofobizatory – zabezpieczają powierzchnię przed wnikaniem wilgoci, ale nie mają właściwości wzmacniających strukturę tynku od środka. W praktyce ich stosowanie może nawet utrudnić dalsze prace renowacyjne, bo żywice zamykają pory i ograniczają oddychanie ścian, co prowadzi czasem do gromadzenia się wilgoci w murze. Roztwory żywicy poliakrylowej są z kolei używane głównie do impregnacji i czasami do tymczasowego wzmocnienia powłok malarskich, ale nie odbudowują wiązań typowych dla materiałów mineralnych. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu wykonawców ulega pokusie stosowania nowoczesnych środków, licząc na szybki efekt, ale niestety takie podejście często kończy się pogorszeniem stanu tynku lub wręcz koniecznością droższych napraw w przyszłości. Podstawowy błąd myślowy polega tu na ignorowaniu naturalnych procesów zachodzących w tradycyjnych tynkach – tylko środki mineralne, takie jak woda wapienna, są w stanie skutecznie odtworzyć i wzmocnić ich pierwotną strukturę. W praktyce zawsze warto sięgać po rozwiązania przetestowane przez dziesięciolecia i zalecane w normach dotyczących konserwacji zabytków budowlanych, zamiast eksperymentować z przypadkowymi środkami chemicznymi.