Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wielu osobom może wydawać się, że pod sztablaturę wystarczy zastosować dowolny podkład na bazie gipsu albo wapna, ale to niestety nie działa tak prosto w praktyce. Częstym błędem jest myślenie, że mączka gipsowa spełni tu swoją rolę – problem polega na tym, że sam gips zbyt szybko wiąże i nie zapewnia podkładowi odpowiedniej elastyczności. Przez to mogą tworzyć się rysy albo tynk może po prostu odspajać się od ściany, zwłaszcza gdy podłoże „pracuje”. Z kolei mączka wapienna – choć ma dobre właściwości jeśli chodzi o oddychanie ścian – nie daje tej przyczepności i twardości, której wymaga gładka sztablatura. Wapienno-lustrzany podkład, który niekiedy pojawia się w starszych źródłach, jest terminem dość nieprecyzyjnym i nie znajduje potwierdzenia w nowoczesnych technologiach tynkarskich. Można spotkać się z mylnym przekonaniem, że „im gładszy podkład, tym lepiej”, ale praktyka pokazuje, że najważniejsze jest połączenie właściwości wapna (długość wiązania, paroprzepuszczalność) i gipsu (dobra przyczepność i szybkość uzyskiwania gładkości). To właśnie podkład wapienno-gipsowy łączy te cechy i pozwala na wykonanie wysokiej klasy sztablatury, która nie tylko wygląda dobrze, ale też jest trwała i odporna na uszkodzenia. Zbyt duże uproszczenie albo kierowanie się dawnymi metodami bez odniesienia do aktualnych wytycznych prowadzi często do słabych efektów końcowych – a przecież w budownictwie wykończenie to wizytówka wykonawcy.