Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Często spotykam się z przekonaniem, że podkład pod sztablaturę powinien być maksymalnie podobny do samej wyprawy, czyli gipsowy lub nawet wykonywany z mączki gipsowej. Niestety to podstawowy błąd myślowy. Jeśli do podkładu pod tynk sztukatorski użyjemy samej mączki gipsowej, struktura materiału stanie się zbyt sztywna i łatwo o późniejsze pękanie czy odspajanie całej warstwy – szczególnie jeśli wilgotność powietrza w pomieszczeniu będzie się wahać. Z kolei mączka wapienna, mimo że jest plastyczna i stosowana często do różnych rodzajów tynków, tutaj nie sprawdzi się dobrze – sam wapienny podkład nie będzie miał wystarczającej przyczepności do zaczynu gipsowego, przez co cała wyprawa jest znacznie mniej trwała. Trochę egzotycznie brzmiący podkład wapienno-lustrzany też nie jest odpowiedni – w praktyce nie stosuje się takiej technologii, a jeśli nawet ktoś próbowałby takiej mieszanki, to uzyskane efekty byłyby zupełnie nieprzewidywalne. Często myśli się, że liczy się tylko równość i gładkość powierzchni, ale w przypadku tynków sztukatorskich ogromne znaczenie ma też współpraca chemiczna i fizyczna pomiędzy warstwami. Fachowa literatura i doświadczenie praktyków jednoznacznie wskazują, że tylko podkład wapienno-gipsowy gwarantuje odpowiednią elastyczność, wytrzymałość i właściwe wiązanie. To właśnie błędna interpretacja tradycyjnych receptur oraz brak znajomości procesów wiązania materiałów prowadzą do takich niepoprawnych wyborów. Staranna analiza składu i właściwości używanych mieszanek to w tym fachu absolutna podstawa.