Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wybór odpowiedniego środka do gruntowania tynków wapiennych czy cementowo-wapiennych to temat, który często budzi sporo zamieszania. W praktyce spotkałem się z różnymi pomysłami i czasami wydaje się, że wystarczy użyć dowolnego środka penetrującego, żeby ograniczyć nasiąkliwość. To jednak spore uproszczenie. Na przykład ługi, które są silnie zasadowe, stosuje się raczej do czyszczenia, czasem do wytrawiania starych powłok, ale nie mają właściwości hydrofobizujących ani nie zamykają porów w taki sposób, by realnie obniżyć nasiąkliwość tynku. Z kolei fluaty najczęściej wykorzystuje się do neutralizacji wolnego wapna w tynkach cementowych – ich zadanie to ograniczanie powstawania wykwitów solnych na powierzchni, a nie zabezpieczanie przed wchłanianiem wody. Zaczyn cementowy, owszem, może trochę wzmocnić strukturę powierzchni, zwłaszcza przy naprawach, ale nie służy do hydroizolacji czy gruntowania pod kątem ograniczenia nasiąkliwości – on może wręcz zatykać powierzchnię nadmiernie, co prowadzi do problemów z odparowaniem wilgoci. Typowym błędem myślenia jest łączenie twardości lub wytrzymałości z odpornością na wodę – a tu chodzi przecież o coś innego! Kluczowe jest wnikanie środka w strukturę i jej impregnacja, a to najlepiej robi właśnie szkło wodne, które oprócz zabezpieczenia przed wodą nie szkodzi paroprzepuszczalności podłoża. Stosowanie nieprawidłowych środków może mieć więcej wad niż zalet: prowadzić do łuszczenia się tynku, pogorszenia przyczepności farb czy nawet przyspieszonej degradacji. Warto więc dobrze znać właściwości używanych materiałów i zawsze opierać się na sprawdzonych technikach.