Kwalifikacja: BUD.24 - Prowadzenie prac renowatorskich elementów architektury

Wiele osób zastanawia się, jak uniknąć nieestetycznych zgrubień czy widocznych granic podczas malowania dużych powierzchni. Często pojawiają się błędne przekonania dotyczące samych metod nakładania farby. Bardzo popularne jest myślenie, że „na styk” czy „na krzyż” zapewni idealną jednolitość – niestety to nie działa tak, jak by się chciało. Malowanie „na styk” polega na przykład na tym, że kończy się jeden fragment i dopiero po jego wyschnięciu zaczyna kolejny. Efekt? Zazwyczaj pojawia się wyraźna linia łączenia, a czasem nawet lekki uskok materiału czy różnica w połysku. To naprawdę częsty błąd, szczególnie u osób, które dopiero zaczynają z malowaniem. Z kolei metoda „na krzyż” odnosi się bardziej do techniki rozprowadzania farby (najpierw w jednym kierunku, potem prostopadle), co może poprawić krycie, ale absolutnie nie eliminuje problemu zgrubień na łączeniu świeżego i suchego fragmentu. Co do opcji „mokre na suche”, to w zasadzie jest to przeciwieństwo właściwej praktyki – gdy dołączamy nową warstwę do już wyschniętej, efekt końcowy jest nierówny i widać te charakterystyczne „przecięcia”. Taki sposób często kończy się reklamacją u klienta, bo powierzchnia wygląda po prostu nieprofesjonalnie. Najlepiej trzymać się zasady „mokre na mokre”, którą zalecają zarówno producenci farb, jak i doświadczeni wykonawcy, bo tylko wtedy uzyskujemy gładką, jednolitą powłokę bez wad technologicznych. Warto to zapamiętać – tu nie ma drogi na skróty.