Klej roślinny jest klasyfikowany jako spoiwo organiczne, ponieważ jego głównym składnikiem są naturalne substancje pochodzenia roślinnego, takie jak skrobia czy białka. Spoiwa organiczne charakteryzują się tym, że w ich składzie dominują biopolimery, które są biodegradowalne i wytwarzane z surowców odnawialnych. Klej roślinny znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak przemysł meblarski, budownictwo czy rzemiosło artystyczne, gdzie często stosuje się go do łączenia naturalnych materiałów, takich jak drewno czy papier. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, stosowanie klejów organicznych przyczynia się do zrównoważonego rozwoju, ponieważ zmniejsza negatywny wpływ na środowisko w porównaniu z klejami syntetycznymi. Dodatkowo, kleje roślinne często wykazują korzystne właściwości, takie jak niska toksyczność oraz dobra przyczepność do powierzchni. W kontekście ekologicznych rozwiązań budowlanych, ich stosowanie jest zgodne z regulacjami dotyczącymi materiałów budowlanych oraz certyfikacji ekologicznych, takich jak LEED.
Szkło wodne potasowe, cement oraz wapno to materiały, które nie mogą być zakwalifikowane jako spoiwa organiczne. Szkło wodne potasowe to produkt chemiczny, który jest stosowany głównie jako klej i środek uszczelniający, ale jego skład oparty jest na krzemionce i sodzie, co go klasyfikuje jako materiał nieorganiczny. Cement, będący podstawowym materiałem budowlanym, jest produktem mineralnym powstającym z klinkieru cementowego, który z kolei jest wytwarzany z wapnia, krzemionki i innych minerałów. Jest to materiał o silnych właściwościach wiążących, ale nie ma nic wspólnego z organicznymi surowcami roślinnymi. Wapno, również będące materiałem nieorganicznym, powstaje z węgla wapiennego i jest używane w budownictwie jako składnik zaprawy murarskiej oraz tynków. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do błędnego wyboru odpowiedzi, jest mylenie pojęć organicznych i nieorganicznych w kontekście materiałów budowlanych. Spoiwa organiczne, takie jak kleje roślinne, bazują na surowcach naturalnych, a ich biodegradowalność i niski wpływ na środowisko stanowią ich główne atuty. W przeciwieństwie do tego, materiały nieorganiczne są często związane z procesami przemysłowymi, które mogą generować znaczący ślad węglowy oraz niekorzystne skutki dla ekosystemów. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi dwoma kategoriami materiałów jest niezbędne dla podejmowania świadomych decyzji w zakresie wyboru odpowiednich spoiw w różnych aplikacjach budowlanych i przemysłowych.