Podłoża nośne i niepylące są idealnym materiałem do gruntowania, ponieważ zapewniają odpowiednią przyczepność oraz stabilność. W praktyce oznacza to, że na takich podłożach nie występują luźne cząstki, które mogłyby osłabić działanie gruntów. Przykładowo, podłoża betonowe lub cementowe spełniają te warunki, co pozwala na efektywne zastosowanie gruntów, które mogą zwiększyć przyczepność kolejnych warstw. W branży budowlanej, stosowanie gruntów na podłożach nośnych i niepylących jest zgodne z normami oraz dobrymi praktykami, co przyczynia się do dłuższej trwałości konstrukcji. Dodatkowo, gruntowanie takich powierzchni wspomaga związanie materiałów malarskich, co jest kluczowe w kontekście estetyki oraz funkcjonalności wykończeń.
Gruntowanie podłoży mocnych i pylących, gładkich i chłonnych oraz słabych i zarysowanych może prowadzić do poważnych problemów w procesie budowlanym. Podłoża mocne i pylące, takie jak te wykonane z luźno związanego materiału, mogą skutkować osłabieniem przyczepności gruntów, co prowadzi do kruszenia się i łuszczenia powłok malarskich lub tynkarskich. Z kolei gładkie i chłonne podłoża, takie jak niektóre rodzaje gipsu, mogą absorbowane zbyt dużą ilością gruntu, co prowadzi do nierównomiernego wysychania i osłabienia struktury powłok. W przypadku słabych i zarysowanych powierzchni, gruntowanie może nie być wystarczające, aby naprawić uszkodzenia, a wręcz przeciwnie, może pogłębić problemy, ponieważ grunt nie zwiąże się odpowiednio z kruchymi fragmentami. Przykłady te ilustrują typowe błędy w ocenianiu jakości podłoża do gruntowania, co jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji budowlanych. Ignorowanie tych istotnych elementów prowadzi do nieodwracalnych uszkodzeń, a także do przekroczenia kosztów remontów.