Szkło wodne, znane również jako krzemian sodu, jest idealnym środkiem gruntującym do tynków cementowo-wapiennych przed nałożeniem powłoki silikatowej. Działa jako materiał wiążący, poprawiając przyleganie powłok silikatowych do podłoża. Dodatkowo, szkło wodne tworzy na powierzchni tynku powłokę ochronną, która zwiększa odporność na wilgoć oraz zmniejsza chłonność podłoża. Przykładowo, stosując szkło wodne, można uzyskać trwałe i estetyczne wykończenie, które będzie odporniejsze na działanie czynników atmosferycznych oraz zanieczyszczeń. W praktyce, przygotowanie tynku poprzez gruntowanie szkłem wodnym powinno odbywać się zgodnie z zaleceniami producenta, a czas schnięcia i aplikacji należy dostosować do warunków panujących na budowie. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z normami budowlanymi, stosowanie odpowiednich materiałów gruntujących jest kluczowe dla zapewnienia długowieczności i funkcjonalności systemów powłokowych.
Roztwory oleju, terpentyny oraz pokostu nie są zalecanymi środkami gruntującymi do tynków cementowo-wapiennych przed aplikacją powłok silikatowych. Roztwory oleju mogą tworzyć na powierzchni warstwę, która utrudnia przyczepność kolejnych warstw, co prowadzi do odspajania się powłok. Dodatkowo, olej może reagować z materiałami budowlanymi, co negatywnie wpływa na ich właściwości. Terpentyna, będąca rozpuszczalnikiem organicznym, nie tylko nie wzmocni przyczepności, ale może także przyczynić się do degradacji tynku, co wpływa na jego trwałość. Pokost, będący olejem lnianym z dodatkami, również nie jest odpowiedni, gdyż tworzy warstwy hydrofobowe, co jest sprzeczne z założeniem stosowania powłok silikatowych, które powinny współpracować z podłożem, a nie tworzyć barierę. Wybór niewłaściwego środka gruntującego często wynika z błędnego myślenia, że każdy środek, który ma na celu poprawienie przyczepności, będzie skuteczny. W rzeczywistości, każdy materiał musi być dobierany w zależności od charakterystyki podłoża oraz rodzaju powłok, aby zapewnić optymalne warunki do długotrwałego użytkowania.