Wybór materiałów wodoodpornych do posadzek w pomieszczeniach higieniczno-sanitarnych jest kluczowy dla zapewnienia odpowiednich warunków sanitarnych oraz ochrony strukturalnej budynków. Materiały te, takie jak płytki ceramiczne, żywice epoksydowe czy specjalistyczne systemy podłogowe, charakteryzują się niską chłonnością wody, co zapobiega rozwojowi pleśni i grzybów. W pomieszczeniach takich jak łazienki, ubikacje czy kuchnie, gdzie wilgotność jest podwyższona, zastosowanie wodoodpornych posadzek jest wręcz obligatoryjne. Dodatkowo, takie materiały są często łatwe w czyszczeniu i konserwacji, co przyczynia się do zachowania wysokich standardów higieny. Zgodnie z normami projektowania budynków, szczególnie w obiektach użyteczności publicznej, zaleca się stosowanie posadzek, które są odporne na działanie wody, co stanowi podstawę dobrych praktyk w zakresie budownictwa i architektury. Przykładem mogą być obiekty szpitalne, w których wykorzystanie materiałów wodoodpornych jest nie tylko preferencją, ale również wymogiem prawnym.
Wybór materiałów do posadzek w pomieszczeniach higieniczno-sanitarnych powinien opierać się na ich właściwościach technicznych oraz zastosowaniach w warunkach podwyższonej wilgotności. Odpowiedzi, które wskazują na materiały nasiąkliwe, jak np. drewno, są nieodpowiednie, ponieważ te materiały chłoną wilgoć, co prowadzi do ich szybkiego zniszczenia oraz sprzyja rozwojowi mikroorganizmów, co jest nieakceptowalne w kontekście higieny. Drewnopochodne materiały również nie są zalecane, gdyż chociaż mogą być odpowiednio zabezpieczone, wciąż mają tendencję do absorpcji wody, a ich długoterminowa trwałość w trudnych warunkach pozostaje wątpliwa. Gipsowe posadzki, mimo że mogą wyglądać estetycznie, są zupełnie nieodpowiednie do pomieszczeń narażonych na wilgoć, ponieważ gips jest materiałem bardzo chłonnym i ulega uszkodzeniu pod wpływem wody. Dlatego też, wybór materiałów do posadzek powinien uwzględniać ich odporność na wilgoć i łatwość w konserwacji, aby zapewnić długotrwałe użytkowanie oraz spełnienie norm sanitarno-epidemiologicznych. Ignorowanie tych kryteriów może prowadzić do kosztownych napraw oraz poważnych problemów zdrowotnych dla użytkowników obiektu.