Beton sprężony to materiał budowlany, w którym celowo wprowadza się naprężenia przeciwdziałające obciążeniom, co znacząco zwiększa jego wytrzymałość na ściskanie oraz odporność na pękanie. Proces ten polega na wprowadzeniu do betonu naprężeń kompresyjnych za pomocą stref sprężających, co sprawia, że jego właściwości mechaniczne są znacznie lepsze niż w przypadku betonu konwencjonalnego. Przykładem zastosowania betonu sprężonego są mosty oraz duże konstrukcje inżynieryjne, gdzie jego wysoka nośność i odporność na zginanie są kluczowe. W standardach budowlanych, takich jak Eurokod 2, opisane są szczegółowe wymagania dotyczące projektowania konstrukcji z betonu sprężonego, co podkreśla jego znaczenie w nowoczesnym budownictwie. Dobrą praktyką jest także stosowanie betonu sprężonego w sytuacjach, gdzie ograniczone są wymiary przekrojów lub gdzie występują duże rozpiętości, co umożliwia oszczędność materiałów oraz redukcję wagi konstrukcji.
Podciśnienie w czasie dojrzewania betonu nie ma związku z jego sprężaniem. Proces dojrzewania betonu polega na utwardzaniu się materiału poprzez reakcję chemiczną pomiędzy wodą a cementem, co nie wpływa na wprowadzenie naprężeń sprężających. Torkretowanie to technika nanoszenia betonu na powierzchnię, polegająca na spryskaniu mieszanki betonowej pod ciśnieniem, jednak nie prowadzi to do zjawiska sprężenia w rozumieniu inżynieryjnym. Innym błędnym podejściem jest interpretacja betonu poddawanego wysokim temperaturom i ciśnieniu. Choć te procesy mogą wpływać na właściwości betonu, nie są one związane z celowym wprowadzeniem naprężeń sprężających. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie procesów technologicznych oraz niepełne zrozumienie zasad mechaniki materiałów. Właściwe zrozumienie mechanizmu działania betonu sprężonego jest kluczowe dla projektowania bezpiecznych i efektywnych konstrukcji, a ignorowanie tych zasad prowadzi do niewłaściwych założeń w procesie budowlanym.