Odpowiedź 156,0 g jest poprawna, ponieważ aby określić zawartość białka ogólnego w mieszance pełnoporcjowej dla lochy karmiącej, należy uwzględnić zapotrzebowanie białkowe na jednostkę energii oraz energię dostarczaną przez paszę. Zgodnie z normami żywieniowymi dla loch karmiących, wymagane jest dostarczenie 13,0 g białka ogólnego na 1 MJ energii. Przy koncentracji energii 12 MJ/kg paszy, obliczenia prowadzą do wyniku 156,0 g białka na kg mieszanki (13,0 g/MJ * 12 MJ/kg). Taka ilość białka jest kluczowa dla zdrowia lochy oraz prawidłowego rozwoju prosiąt, co potwierdzają liczne badania i zalecenia weterynaryjne. Zapewnienie odpowiedniej ilości białka wspiera produkcję mleka i jakość paszy, co jest niezbędne w intensywnych systemach hodowli. Dobrą praktyką jest również regularne monitorowanie wartości odżywczych paszy oraz dostosowywanie ich w zależności od potrzeb zwierząt w różnych stadiach laktacji.
Wybór niewłaściwej odpowiedzi wskazuje na brak zrozumienia kluczowych zasad dotyczących określania zawartości białka w diecie loch karmiących. W przypadku odpowiedzi 13,0 g, 130,0 g oraz 10,0 g, pojawiają się poważne błędy merytoryczne. Po pierwsze, odpowiedź 13,0 g sugeruje, że białko powinno odpowiadać zapotrzebowaniu na 1 MJ energi, jednak nie uwzględnia całkowitej ilości energii w paszy, co prowadzi do niedoszacowania wymagań białkowych. Kolejna odpowiedź, 130,0 g, mimo że zbliżona, również nie dostarcza wystarczającej ilości białka w kontekście 12 MJ energii, co może skutkować niedoborami w diecie lochy. Odpowiedź 10,0 g jest skrajnym przypadkiem, który nie ma żadnego uzasadnienia w normach żywieniowych. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że wszystkie obliczenia muszą być oparte na odpowiednich danych dotyczących zapotrzebowania białkowego oraz energetycznego, a także prawidłowym przeliczeniu tych wartości. W praktyce, błędne ustalenie zawartości białka może prowadzić do problemów zdrowotnych u zwierząt oraz obniżenia wydajności produkcji mleka, co jest kosztowne dla hodowców. Aby unikać takich pomyłek, warto korzystać z przyjętych standardów żywieniowych oraz konsultować się z weterynarzem lub specjalistą ds. żywienia zwierząt.
