Kozy rasy burskiej są znane przede wszystkim ze swojego wysokiej jakości mięsa. Rasa ta pochodzi z RPA i została wyhodowana z myślą o produkcji mięsnej. Kozy burskie charakteryzują się szybkim przyrostem masy ciała oraz doskonałą wydajnością rzeźną, co czyni je preferowanym wyborem w hodowlach nastawionych na produkcję mięsa. W praktyce, kozy burskie są w stanie osiągnąć masę ciała przekraczającą 90 kg w przypadku dorosłych osobników. Mięso tych zwierząt jest cenione ze względu na swoją delikatność, niską zawartość tłuszczu oraz wysoką wartość odżywczą, co jest zgodne z obowiązującymi standardami dotyczącymi jakości żywności. Hodowcy, którzy decydują się na tę rasę, powinni stosować odpowiednie praktyki żywieniowe oraz zarządzanie stadem, aby uzyskać optymalne wyniki produkcyjne, na przykład zapewniając dostęp do wysokowartościowej paszy oraz odpowiednie warunki bytowe, co jest kluczowe dla zdrowia zwierząt i jakości mięsa.
Odpowiedzi sugerujące, że kozy rasy burskiej są wykorzystywane w kierunku mlecznym, wełnistym czy puchowym, opierają się na pewnych błędnych założeniach dotyczących tej rasy. Kozy mleczne, jak np. rasy Saanen czy Alpine, są znane z wysokiej wydajności mlecznej i są stosowane w produkcji mleka i nabiału. W przypadku koz burskich mówi się głównie o ich walorach mięsnych, a nie mlecznych. Stosowanie tej rasy do produkcji mleka nie jest typowe, ponieważ ich genotyp i fenotyp są dostosowane do intensywnej produkcji mięsnej. Podobnie, kozy wełniste, jak rasy Angora lub Cashmere, są hodowane w celu uzyskania wełny, natomiast kozy burskie nie są przystosowane do produkcji wełny. Wszelkie nieporozumienia mogą wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie rasy kóz mają podobne zastosowania. W przypadku puchu, taki materiał pozyskuje się głównie od zwierząt takich jak kaczki czy gęsi, a nie od kóz. Dla skutecznej hodowli kluczowe jest rozumienie specyfiki danej rasy i jej przeznaczenia, co pozwala na optymalizację produkcji i uniknięcie nieefektywnych praktyk.