Kukurydza (Zea mays) jest rośliną o wysokich wymaganiach cieplnych, szczególnie w okresie tworzenia organów wegetatywnych. Ta kultura preferuje temperatury w zakresie 20-30°C, co sprzyja jej wzrostowi i rozwojowi. Wysoka temperatura wpływa na proces fotosyntezy, co jest kluczowe dla produkcji biomasy oraz plonów. Przykładem zastosowania kukurydzy w praktyce jest jej uprawa na glebach o dobrej strukturze i odpowiedniej wilgotności, co jest zgodne z zaleceniami w zakresie agronomii. W regionach o chłodniejszym klimacie, stosuje się techniki takie jak przedplonowanie czy osłanianie sadzonek, aby zapewnić odpowiednie warunki cieplne. Ponadto, kukurydza jest często wykorzystywana w systemach rotacji upraw, co pozwala na poprawę jakości gleby i ograniczenie chorób roślin. Wysoka odporność na suszę i możliwość uprawy w różnych warunkach glebowych czynią ją jedną z najważniejszych roślin uprawnych na świecie, co podkreśla jej znaczenie w produkcji żywności.
Gryka, owies i ziemniaki charakteryzują się niższymi wymaganiami cieplnymi w porównaniu do kukurydzy. Gryka (Fagopyrum esculentum) najlepiej rośnie w temperaturach 15-25°C, więc jej uprawa w chłodniejszych klimatach jest bardziej powszechna. Owies (Avena sativa) również preferuje umiarkowane temperatury, a jego optymalne warunki to 15-20°C, co sprawia, że jest bardziej odporny na niskie temperatury niż kukurydza. Ziemniaki (Solanum tuberosum) wymagają jeszcze mniej ciepła, z idealnym zakresem temperatur 16-20°C. Te rośliny mogą być uprawiane w warunkach, które są nieodpowiednie dla kukurydzy, co może prowadzić do błędnych wniosków na temat ich ciepłolubności. Pomimo wytrzymałości tych roślin na chłodniejsze warunki, mogą być one bardziej narażone na choroby, zwłaszcza w warunkach wilgotnych, co wymaga zastosowania odpowiednich praktyk ochrony roślin. Stąd, błędne zrozumienie wymagań cieplnych tych roślin może prowadzić do nieefektywnych strategii uprawowych, obniżających plony i jakość produkcji.