Żyto (Secale cereale) jest uznawane za najbardziej mrozoodporne zboże ozime, co wynika z jego unikalnych właściwości morfologicznych i fizjologicznych. Roślina ta potrafi przetrwać ekstremalne warunki zimowe, co czyni ją idealnym wyborem dla regionów o surowym klimacie. Żyto ma głęboki system korzeniowy, który umożliwia mu lepsze wykorzystanie wody oraz składników odżywczych, co jest szczególnie ważne w trudnych warunkach glebowych. Zastosowanie żyta w praktyce rolniczej jest bardzo szerokie; nie tylko służy jako pasza dla zwierząt, ale również jako surowiec do produkcji pieczywa i innych przetworów. Z punktu widzenia agrotechniki, uprawa żyta jest korzystna, ponieważ roślina ta ma właściwości fitosanitarne, co oznacza, że może ograniczać rozwój chorób i szkodników w płodozmianie. Warto również zauważyć, że żyto jest mniej wymagające pod względem agrotechnicznym w porównaniu do innych zbóż, co czyni je bardziej dostępnym dla rolników.
Jęczmień, pszenica i pszenżyto, choć są to zboża ozime, nie cechują się tak wysoką mrozoodpornością jak żyto. Jęczmień (Hordeum vulgare) jest bardziej wrażliwy na niskie temperatury, szczególnie w fazie kiełkowania oraz wczesnego wzrostu. Zdarza się, że okresowe ocieplenia mogą prowadzić do uszkodzenia roślin w przypadku nagłego spadku temperatury, co naraża plony na straty. Pszenica (Triticum spp.), pomimo że jest popularnym zbożem, również nie jest tak odporna na mróz jak żyto. Wysoko rozwinięte odmiany pszenicy są bardziej wrażliwe na stresy abiotyczne, takie jak niskie temperatury, co może prowadzić do obniżenia plonów. Pszenżyto (Triticale) jest krzyżówką pszenicy i żyta, co nadaje mu pewne cechy obu gatunków, jednak jego mrozoodporność nie osiąga poziomu żyta. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych zbóż jako najbardziej mrozoodpornych często wynikają z ogólnych przekonań o ich powszechności i zastosowaniu w rolnictwie. Należy pamiętać, że dobór odpowiednich roślin do uprawy powinien opierać się na znajomości ich specyficznych właściwości oraz warunków klimatycznych panujących w danym regionie, aby zminimalizować ryzyko strat oraz maksymalizować wydajność.