Miotła zbożowa (Avena fatua) jest uważana za najbardziej uciążliwy chwast w uprawach zbóż ozimych ze względu na swoją zdolność do szybkiego rozprzestrzeniania się i konkurowania z roślinami uprawnymi. Ten chwast jest szczególnie problematyczny, ponieważ jego nasiona mogą długo zachować zdolność do kiełkowania, co sprawia, że jego zwalczanie wymaga staranności i systematyczności. W praktyce, skuteczne zarządzanie miotłą zbożową wiąże się z integrowaniem różnych metod ochrony roślin, w tym stosowania herbicydów pre- i post-emergentnych, które są zgodne z zasadami agrotechniki. Zastosowanie odpowiednich środków ochrony roślin, takich jak herbicydy o różnorodnych mechanizmach działania, pozwala na minimalizację ryzyka wystąpienia odporności u chwastów. Dobrym przykładem jest wprowadzenie rotacji herbicydów, co jest zgodne z zaleceniami agronomicznymi, aby zapobiec rozwojowi odporności. Dodatkowo, odpowiednie przygotowanie gleby oraz stosowanie osłony roślinnej mogą znacznie ograniczyć populację miotły zbożowej, co jest potwierdzone przez badania prowadzone w ramach integrowanej ochrony roślin.
Wybór chwastów, takich jak tasznik pospolity, komosa biała czy perz właściwy, jako głównych uciążliwości w uprawach zbóż ozimych może wynikać z niepełnej wiedzy na temat ich wpływu na plony. Tasznik pospolity (Capsella bursa-pastoris), mimo że jest powszechny, nie stanowi tak dużego zagrożenia jak miotła zbożowa. Jego wzrost jest ograniczony w warunkach zbóż ozimych, a konkurencja z uprawami nie jest tak intensywna. Z kolei komosa biała (Chenopodium album) jest chwastem znanym z trudności w zwalczaniu, jednak jej wpływ na zbiory jest z reguły ograniczony przez fakt, że jest łatwiejsza do kontrolowania w porównaniu do miotły zbożowej, która potrafi zdominować pole. Perz właściwy (Elymus repens) to chwast, który również może być problematyczny, jednak jego system korzeniowy jest znany z trudności w zwalczaniu, co jednak nie czyni go najgroźniejszym chwastem w kontekście zbóż ozimych. Nieprawidłowe rozpoznanie chwastów i ich wpływu na plony może prowadzić do niewłaściwego doboru metod ochrony, co skutkuje nieefektywnym zarządzaniem agroekosystemem. Kluczowym błędem jest pomijanie biologii i ekologii chwastów, co utrudnia skuteczne ich zwalczanie i może prowadzić do znacznych strat w plonach oraz zwiększenia kosztów produkcji.