Kukurydza (Zea mays) jest rośliną dnia krótkiego, co oznacza, że jej wzrost i rozwój są maksymalnie stymulowane w warunkach wydłużonego okresu ciemności. Rośliny te preferują okresy świetlne, które nie przekraczają 12 godzin dziennie, co wpływa na procesy takie jak kwitnienie i owocowanie. Kukurydza, w przeciwieństwie do roślin dnia długiego, takich jak pszenica, potrzebuje specyficznych warunków świetlnych do osiągnięcia pełnej dojrzałości. W praktyce oznacza to, że uprawa kukurydzy w regionach, gdzie dni są krótkie, może przynieść lepsze plony. Przykładowo, w warunkach klimatycznych Polski, gdzie sezon wegetacyjny jest stosunkowo krótki, rośliny dnia krótkiego, takie jak kukurydza, są często wybierane przez rolników, aby zmaksymalizować plony. Warto również zauważyć, że kukurydza jest kluczowym surowcem w przemyśle spożywczym i paszowym, co czyni jej uprawę istotnym elementem strategii rolniczych.
Pszenica, jęczmień i gryka to przykłady roślin, które nie są klasyfikowane jako rośliny dnia krótkiego, co może prowadzić do nieporozumień przy wyborze odpowiednich roślin do uprawy. Pszenica (Triticum spp.) jest typową rośliną dnia długiego, co oznacza, że jej wzrost i rozwój wymagają dłuższych godzin dziennych. W praktyce oznacza to, że pszenica najlepiej rośnie w okresach, gdy dni są długie, co sprzyja kwitnieniu i produkcji ziaren. Jęczmień (Hordeum vulgare) także preferuje warunki dnia długiego, co czyni go nieodpowiednim do upraw w krótkich dniach. Z kolei gryka (Fagopyrum esculentum) to roślina, która jest bardziej elastyczna pod względem wymagań świetlnych, lecz również nie jest zaliczana do roślin dnia krótkiego. Wybierając rośliny do uprawy, kluczowe jest zrozumienie ich biologii oraz wymagań dotyczących światła, co pozwala na optymalizację plonów i lepsze dostosowanie do lokalnych warunków klimatycznych. Wiele osób popełnia błąd, myląc klasyfikacje roślin na podstawie ich ogólnego wzrostu, a nie ich specyficznych wymagań świetlnych, co może prowadzić do nieefektywnych praktyk rolniczych i niższych plonów.