Roślinami przydatnymi do uprawy, jako późne poplony ścierniskowe, są
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Facelia (Phacelia tanacetifolia) i gorczyca biała (Sinapis alba) to rośliny, które doskonale sprawdzają się jako późne poplony ścierniskowe. Facelia charakteryzuje się szybkim wzrostem oraz zdolnością do akumulacji azotu w glebie, co pozwala na poprawę jej jakości i struktury. Jej kwiaty są atrakcyjne dla zapylaczy, co wspiera bioróżnorodność w agroekosystemie. Gorczyca biała, z kolei, działa jako roślina fitosanitarna, zmniejszając ryzyko chorób i szkodników dzięki wydzielanym substancjom allelopatycznym. W praktyce, stosowanie tych roślin jako późnych poplonów sprzyja regeneracji gleby po głównych uprawach, zwiększa jej żyzność oraz wspiera systemy rolnictwa zrównoważonego. Dodatkowo, zapewniają one materiał organiczny do późniejszego rozkładu, co korzystnie wpływa na właściwości gleby. W kontekście dobrych praktyk, warto podkreślić, że stosowanie poplonów jest zgodne z zasadami rolnictwa ekologicznego oraz integrowanego zarządzania uprawami.
Wybór kukurydzy i owsa jako późnych poplonów ścierniskowych jest nieodpowiedni ze względu na specyfikę ich wzrostu i wykorzystania. Kukurydza, będąca rośliną jednoroczną wymagającą długiego okresu wegetacji, nie jest w stanie skutecznie wykorzystać krótkiego okna czasowego po zbiorach głównych plonów. W konsekwencji, jej uprawa w tym kontekście może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania gleby, a także zwiększenia ryzyka erozji. Owies, chociaż jest rośliną, która może być stosowana jako poplon, nie ma takich samych właściwości fitosanitarnych i poprawiających strukturę gleby, jak facelia czy gorczyca biała. Zastosowanie seradeli i bobiku również jest nietrafione, ponieważ obie te rośliny mają dłuższy okres wegetacji i mogą nie zdążyć wytworzyć odpowiedniej biomasy przed nadejściem zimy. Łubin biały i łubin żółty, mimo że są wartościowymi roślinami bobowymi, nie są optymalne jako późne poplony, ponieważ ich cykl wzrostu również może nie pokrywać się z krótkim czasem dostępności gleby po głównych zbiorach. Typowym błędem jest zatem mylenie roślin jednorocznych z wieloletnimi i niebranie pod uwagę specyficznych właściwości agroekologicznych poszczególnych gatunków.