Groty lub kreski są kluczowymi znakami ograniczającymi w wymiarze rysunkowym, które służą do wskazywania, jakie wymiary należy uwzględnić w projekcie. W praktyce inżynieryjnej oraz architektonicznej, są one niezbędne do precyzyjnego określenia długości, szerokości, wysokości oraz innych istotnych wymiarów obiektów. Zgodnie z normą ISO 129, groty i kreski są używane do określenia granic wymiarów oraz do wizualizacji punktów, w których należy zmierzyć dany wymiar. Przykładem zastosowania może być rysunek techniczny elementu mechanicznego, w którym groty oznaczają miejsca, w których dokonywane są pomiary, a kreski wyznaczają granice wymiarów. Istotne jest, aby te oznaczenia były czytelne i jednoznaczne, co pozwala na uniknięcie błędów w produkcji oraz montażu. Właściwe stosowanie tych znaków zgodnie z przyjętymi standardami branżowymi zwiększa efektywność komunikacji między projektantami a wykonawcami.
Liczby wymiarowe, wymiary liniowe oraz liczby pomocnicze to terminy związane z różnymi aspektami wymiarowania, ale nie są one tymi, które pełnią funkcję znaków ograniczających w wymiarze rysunkowym. Liczby wymiarowe odnoszą się do wartości liczbowych określających konkretne wymiary, a wymiary liniowe przedstawiają długości linii w kontekście rysunku. Te elementy mają swoje miejsce w rysunkach technicznych, ale ich zastosowanie nie obejmuje sygnalizacji granic wymiarów, co jest kluczowe dla prawidłowego odczytu rysunku. Liczby pomocnicze, chociaż mogą wspierać zrozumienie wymiarów, nie są znakami ograniczającymi, a ich celem jest dostarczenie dodatkowego kontekstu lub informacji pomocniczych. Błędem myślowym jest zatem utożsamienie tych pojęć z funkcją graficzną, której celem jest wyznaczanie zakresu wymiarów. W przypadku rysunków technicznych, właściwe oznaczenie granic wymiarów za pomocą grotów i kresek jest kluczowe dla uniknięcia nieporozumień i błędów w produkcji, co podkreśla znaczenie znajomości i stosowania odpowiednich standardów w praktyce inżynieryjnej.