Orka w poprzek stoku to jedna z kluczowych praktyk w zarządzaniu erozją gleby. Działa na zasadzie tworzenia barier, które spowalniają spływ wody po stoku, tym samym minimalizując erozję. W praktyce oznacza to, że podczas wykonywania zabiegów orki, kierunek przejazdu maszyn rolniczych jest zgodny z konturami terenu, co pozwala na zatrzymywanie wody opadowej i zapobiega jej szybkiemu odpływowi. Tego rodzaju praktyka jest szczególnie istotna w terenie górzystym i pagórkowatym, gdzie spadki są bardziej wyraźne. Dodatkowo, orka w poprzek stoku może wspierać wzrost roślinności, co przyczynia się do dalszej ochrony gleby przed erozją. Przykłady zastosowania to obszary sadownicze i pola uprawne w regionach o dużym nachyleniu, gdzie zastosowanie tej techniki znacząco poprawia retencję wody i zdrowie gleby, zapewniając lepsze plony.
Zastosowanie głębokiej orki przedzimowej jako zabiegu przeciwerozyjnego może wydawać się korzystne, jednak w praktyce może prowadzić do zwiększenia erozji. Głęboka orka narusza strukturę gleby, co może skutkować jej większą podatnością na erozję wodną i wietrzną. Co więcej, w okresie zimowym występujący mróz i lód mogą destabilizować glebę, a jej odsłonięcie prowadzi do utraty wilgoci, co jest przeciwskuteczne w kontekście dbałości o glebę. Likwidowanie trwałych użytków zielonych to kolejny błąd, ponieważ te użytki pełnią kluczową rolę w stabilizacji gleby. Korzenie roślin zielonych wzmacniają strukturę gleby, co skutkuje mniejszą erozją. Pozostawianie gruntów bez okrywy roślinnej jest niewłaściwe z tego samego powodu - brak roślinności prowadzi do odsłonięcia gleby, co czyni ją bardziej podatną na erozję. Trwała roślinność nie tylko chroni glebę, ale również przyczynia się do retencji wody, co jest kluczowe w walce z erozją. Dlatego zaleca się zastosowanie metod, które wspierają naturalną roślinność i odpowiednie kierunki upraw, aby zminimalizować ryzyko erozji.