Kwalifikacja: ROL.10 - Organizacja i nadzorowanie produkcji rolniczej

Usuwanie śródpolnych zakrzaczeń jest działaniem, które na pierwszy rzut oka może wydawać się korzystne dla ochrony pól uprawnych, jednak w kontekście erozji wietrznej przynosi więcej szkód niż korzyści. Zakrzaczenia, będąc naturalnym elementem krajobrazu, pełnią funkcję ochronną, tworząc barierę dla wiatru. Ich eliminacja prowadzi do odsłonięcia gleby, co zwiększa jej podatność na erozję. Ponadto, stosowanie agregatów uprawowych na glebach w nadmiarze może zniszczyć strukturę gleby, prowadząc do jej zagęszczenia, co negatywnie wpływa na zdolność gleby do retencji wody oraz przepuszczalności. Przykłady pokazują, że nadmierna uprawa gleby może prowadzić do zwiększenia erozji, ponieważ luźna gleba łatwiej poddaje się działaniu wiatru. Z kolei duża zawartość wody w glebie, choć może wydawać się korzystna, w rzeczywistości nie jest czynnikiem wystarczającym do ograniczenia erozji wietrznej, a nadmierna wilgotność może prowadzić do wytworzenia błota, co sprzyja innym formom erozji. Warto zatem zauważyć, że podejścia stosujące mechaniczne ingerencje, takie jak usuwanie zakrzaczeń czy intensywne uprawy, mogą prowadzić do niezamierzonych konsekwencji, a ich skuteczność w ochronie przed erozją wietrzną jest wątpliwa. Właściwe zarządzanie glebą powinno opierać się na zachowaniu naturalnych elementów krajobrazu oraz wprowadzeniu praktyk proekologicznych, które wspierają naturalne procesy ochrony gleby.