Odpowiedź dotycząca stosowania gnojowicy w dawce nieprzekraczającej 45 m3/ha rocznie jest zgodna z obowiązującymi normami oraz zaleceniami w zakresie agrotechniki. Odpowiednia dawka gnojowicy jest kluczowa, aby zminimalizować ryzyko zanieczyszczenia wód gruntowych oraz gleby nadmiarem składników odżywczych, takich jak azot czy fosfor. Zbyt duża ilość gnojowicy stosowanej na pole może prowadzić do eutrofizacji zbiorników wodnych, co ma negatywne skutki dla ekosystemu. W praktyce, rolnicy powinni dostosować aplikację gnojowicy do potrzeb uprawianych roślin oraz do jakości gleby, co można osiągnąć poprzez regularne analizy chemiczne gleby. Dobrą praktyką jest także stosowanie systemów nawożenia dolistnego, które pozwalają na precyzyjne dopasowanie składników odżywczych. Zastosowanie gnojowicy w odpowiednich dawkach sprzyja zdrowemu wzrostowi roślin oraz zwiększa plony, co jest korzystne ekonomicznie dla gospodarstwa rolnego.
Przechowywanie gnojowicy na płycie gnojowej razem z obornikiem nie jest zalecaną praktyką, gdyż może prowadzić do nieefektywnego zarządzania składnikami pokarmowymi oraz zanieczyszczeń środowiskowych. Płyty gnojowe powinny być projektowane w sposób umożliwiający skuteczne gromadzenie i późniejsze wykorzystanie gnojowicy, a jej mieszanie z obornikiem może powodować straty azotu w postaci amoniaku. Stosowanie gnojowicy od listopada do końca marca również jest nieadekwatne, ponieważ okres ten może być niekorzystny dla rozkładu składników odżywczych oraz dla ich przyswajalności przez rośliny, a również sprzyja erozji gleby, jeśli warunki pogodowe są niekorzystne. Rozlewanie gnojowicy na pole zalane wodą jest kolejnym nieodpowiednim podejściem, które prowadzi do strat składników odżywczych w wyniku spływu wody oraz zanieczyszczenia wód gruntowych. Niewłaściwe gospodarowanie gnojowicą może prowadzić do znaczących problemów ekologicznych, w tym degradacji jakości wód i gleby, co jest sprzeczne z zasadami zrównoważonego rozwoju. Kluczowe jest, by rolnicy stosowali gnojowicę zgodnie z wytycznymi, które uwzględniają specyfikę gleby, potrzeby roślin oraz lokalne przepisy ochrony środowiska.