Wilgotność magazynowanego ziarna nie powinna przekraczać 14%, aby zapewnić jego długoterminowe przechowywanie i minimalizować ryzyko rozwoju pleśni oraz innych mikroorganizmów. Wysoka wilgotność sprzyja rozwojowi grzybów, co może prowadzić do pogorszenia jakości ziarna oraz strat w masie. Według norm takich jak ISO 712, dla większości zbóż, w tym pszenicy i kukurydzy, wilgotność powinna być utrzymywana na poziomie maksymalnie 14%, co jest uznawane za bezpieczny poziom. Przykładowo, w praktyce rolniczej, producenci często stosują suszarnie ziarna, aby obniżyć jego wilgotność przed magazynowaniem. Właściwe monitorowanie wilgotności jest kluczowe – można to osiągnąć poprzez użycie higrometrów oraz regularne kontrole przechowywanego ziarna. Zastosowanie standardów przechowywania zbóż pozwala na minimalizację strat oraz maksymalizację jakości i wartości rynkowej produktów rolnych.
Zrozumienie właściwego poziomu wilgotności dla magazynowanego ziarna jest kluczowe w procesie jego przechowywania. Odpowiedzi wskazujące na wyższe wartości, takie jak 20%, 25% czy 30%, mogą wynikać z nieprecyzyjnego postrzegania wpływu wilgotności na jakość ziarna. Wartości te są niebezpieczne, ponieważ przy tak wysokiej wilgotności znacznie zwiększa się ryzyko rozwoju mikroorganizmów, co prowadzi do pleśnienia i zgnilizny. Wiele osób może mylnie sądzić, że ziarno o wyższej wilgotności jest nadal w odpowiednim stanie, jednak nie uwzględniają one długoterminowych skutków, takich jak spadek wartości rynkowej, a także możliwości pojawienia się toksyn, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia. Dodatkowo, praktyki takie jak przechowywanie ziarna w warunkach zbyt wysokiej wilgotności mogą skutkować koniecznością szybkiej sprzedaży towaru lub wręcz jego całkowitą utratą, co stawia producentów w trudnej sytuacji finansowej. Zachowanie odpowiednich norm, takich jak maksymalna wilgotność 14%, jest niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa i jakości produktów rolniczych oraz utrzymania konkurencyjności na rynku.