Utrzymanie stałej osłony roślinnej gleby jest kluczowym elementem zapobiegania erozji. Osłona roślinna, w postaci trawy, krzewów lub innych roślin, działa jak naturalny filtr, który redukuje siłę uderzenia kropli deszczu oraz spowalnia wodę spływającą po powierzchni gleby. Dzięki temu, minimalizowane jest zjawisko spłukiwania cząstek gleby, co jest szczególnie istotne w obszarach narażonych na silne opady deszczu. Osłona roślinna poprawia także strukturę gleby poprzez korzenie roślin, które stabilizują glebę oraz przyczyniają się do wzrostu jej żyzności dzięki procesowi humifikacji. Dobre praktyki w zakresie ochrony gleby obejmują m.in. wprowadzenie upraw rotacyjnych oraz stosowanie technik agroleśnictwa, które sprzyjają bioróżnorodności i wspierają ekosystemy. W sytuacjach kryzysowych, takich jak obszary wystawione na silne wiatry lub opady, dodatkowo można zastosować biotechnologie, które wspomagają regenerację osłony roślinnej.
Systematyczne ugorowanie pola, siew roślin mało wymagających oraz stosowanie intensywnej uprawy roślin są podejściami, które mogą wprowadzać w błąd co do skuteczności ochrony gleby przed erozją. Ugorowanie, mimo że w niektórych przypadkach może przynieść korzyści, nie zastępuje aktywnej osłony roślinnej. To podejście może prowadzić do degradacji gleby, a także utraty żyzności, ponieważ nie zapewnia ciągłej ochrony przed erozją. Siew roślin mało wymagających niekoniecznie zapewnia odpowiednią osłonę, ponieważ wiele z tych roślin nie ma zdolności do efektywnego utrzymywania struktury gleby ani ochrony jej przed czynnikami erosyjnymi. Intensywna uprawa roślin, z kolei, może prowadzić do nadmiernego wyczerpania gleby, zwłaszcza w przypadku monokultur, które zmniejszają różnorodność mikroorganizmów w glebie i osłabiają jej naturalne zdolności obronne. W kontekście ochrony przed erozją kluczowe jest zrozumienie, że tylko zrównoważone praktyki rolnicze, które uwzględniają aspekty ekologiczne, są w stanie skutecznie zabezpieczyć glebę przed degradacją.