Owies jest zbożem, które charakteryzuje się wysoką odpornością na choroby podstawy źdźbła, w tym na choroby grzybowe takie jak Fusarium. Jego uprawa w płodozmianach zbożowych jest korzystna, ponieważ zmniejsza ryzyko wystąpienia tych patogenów w glebie. Owies ma także specyficzne wymagania glebowe i klimatyczne, które różnią się od innych zbóż, co pozwala na efektywne wykorzystanie różnych warunków środowiskowych. Przykładem może być jego zastosowanie w płodozmianie, gdzie jest siewany po pszenicy lub jęczmieniu, co pozwala na naturalną redukcję populacji patogenów. Ponadto, owies może być używany jako przedplon w systemach ekologicznych, przyczyniając się do poprawy jakości gleby i zwiększenia bioróżnorodności. W praktyce, korzystne efekty stosowania owsa w płodozmianach zostały potwierdzone w badaniach agronomicznych, które wskazują na jego pozytywny wpływ na zdrowotność upraw oraz jakość plonów.
Pszenica, jęczmień i żyto to zboża, które mogą być bardziej podatne na choroby podstawy źdźbła, takie jak choroby grzybowe i bakteriozy. Pszenica, będąc jednym z najczęściej uprawianych zbóż, może łatwo gromadzić patogeny w glebie, co prowadzi do ich nasilonego występowania w kolejnych sezonach. Z tego powodu, jej kolejna uprawa po pszenicy może skutkować poważnymi problemami zdrowotnymi roślin. Jęczmień, mimo że wykazuje pewną odporność, również jest narażony na choroby, zwłaszcza w warunkach wysokiej wilgotności, co czyni go mniej odpowiednim w kontekście długoterminowego płodozmianu. Żyto, z kolei, jest często stosowane jako roślina ozima, która może konkurować z innymi gatunkami, ale nie ma takich właściwości bioprotekcyjnych jak owies. W praktyce, stosowanie pszenicy, jęczmienia i żyta jako dominujących zbóż w płodozmianach, bez wprowadzenia odmian odpornych, może prowadzić do wzrostu chorób, obniżenia plonów i konieczności stosowania chemicznych środków ochrony roślin. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że błędne postrzeganie tych zbóż jako bezpiecznych w kontekście chorób podstawy źdźbła może wynikać z nieaktualnej wiedzy lub niewłaściwych doświadczeń w uprawach, co prowadzi do ryzykownych praktyk agronomicznych.