Właściwy wybór opakowania o wymiarach 0,6 x 1,2 x 0,8 m wynika z analizy przestrzennej i możliwości ułożenia 12 kartonowych opakowań jednostkowych. Każde z opakowań ma wymiary 0,3 m długości, 0,4 m szerokości oraz 0,4 m wysokości. Aby obliczyć minimalne wymagane wymiary opakowania zbiorczego, należy uwzględnić zarówno sposób ułożenia, jak i możliwość piętrzenia tych opakowań. Można je ustawić w dwóch warstwach. W przypadku ułożenia w dwóch warstwach, potrzeba przestrzeni na wysokość wynosi 0,4 m (wysokość jednego opakowania) pomnożone przez 2, co daje 0,8 m. Gdy umieszczamy opakowania w jednym rzędzie, długość to 0,3 m pomnożone przez 4, co daje 1,2 m. Szerokość z kolei to 0,4 m pomnożone przez 3, co daje 1,2 m, ale można ustawić je w orientacji, gdzie 0,4 m jest wzdłuż szerokości, co daje 0,6 m. Tak uzyskane wymiary opakowania zbiorczego są zgodne z zasadami ergonomii pakowania i efektywności transportu, co jest kluczowe w branży logistycznej. Dobre praktyki sugerują, że należy zawsze optymalizować przestrzeń, aby zminimalizować koszty transportu oraz magazynowania.
Zidentyfikowanie błędnych odpowiedzi wymaga analizy niepoprawnych koncepcji związanych z obliczaniem wymiarów opakowania. Niektóre z podanych opcji mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, ale nie uwzględniają one zasady optymalizacji przestrzeni, która jest kluczowa w logistyce i magazynowaniu. Na przykład, odpowiedź 0,4 x 1,4 x 0,6 m okazuje się niewystarczająca, ponieważ nie zapewnia wystarczającej wysokości dla piętrzenia opakowań. Wysokość 0,6 m nie pozwala na ułożenie dwóch warstw opakowań, co jest konieczne dla załadowania 12 kartonów. Podobnie, odpowiedź 0,8 x 1,0 x 0,8 m, mimo że wydaje się przestronna, jest niewłaściwa, ponieważ nie spełnia wymogu długości i szerokości dla optymalnego ułożenia. Ostatecznie, odpowiedź 0,6 x 1,3 x 1,3 m może wydawać się akceptowalna, ale jej długość nie jest wystarczająca, aby pomieścić wszystkie opakowania w jednym rządku, co prowadzi do nieefektywnego wykorzystania dostępnej przestrzeni. Wnioskując, kluczowymi błędami w tych odpowiedziach były: brak uwzględnienia zasad optymalizacji przestrzeni ładunkowej oraz nieprawidłowe rozumienie wymagań dotyczących piętrzenia opakowań. Oczekiwanie, że każde opakowanie może mieć różne wymiary, bez uwzględnienia ich rzeczywistych wymiarów jednostkowych prowadzi do błędnych konkluzji i wzrostu kosztów związanych z transportem i magazynowaniem.