Umowa przewozu jest regulowana przepisami zawartymi w Kodeksie Cywilnym, w szczególności w Księdze III, Tytule X, który dotyczy umowy przewozu. Zgodnie z art. 774 Kodeksu Cywilnego, przewoźnik zobowiązuje się do przewozu rzeczy i ich wydania, a nadawca zobowiązuje się do zapłaty ceny za przewóz. Umowa ta znajduje zastosowanie w wielu sytuacjach praktycznych, przykładowo przy organizacji transportu towarów w handlu czy logistyce. Zróżnicowane formy przewozu, takie jak transport drogowy, kolejowy czy lotniczy, również podlegają tym przepisom, co czyni je fundamentalnymi dla funkcjonowania rynku transportowego. Warto zwrócić uwagę, że umowa przewozu różni się od innych rodzajów umów, takich jak umowy kredytowe, które regulowane są innymi aktami prawnymi, np. ustawą o kredycie konsumenckim, czy umowy licencyjne, które są związane z prawem autorskim.
Kiedy mówimy o umowach regulowanych przez Kodeks Cywilny, należy pamiętać, że nie wszystkie umowy są objęte jego przepisami w ten sam sposób. Umowa kredytu, mimo że często występuje w obrocie prawnym, jest regulowana przez przepisy ustawy o kredycie konsumenckim oraz inne aktów prawnych dotyczących finansów. Przepisy te skupiają się na zabezpieczeniu interesów konsumentów oraz odpowiedzialności instytucji finansowych. Natomiast umowa licencyjna, związana z prawem autorskim, jest regulowana przez ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co oznacza, że stosuje się do niej zupełnie inne zasady i procedury. Z kolei umowa faktoringu, będąca formą finansowania, łączy się z przepisami dotyczącymi umowy cywilnoprawnej, ale jej szczegółowe zasady często określane są w umowach handlowych między przedsiębiorcami, co dodatkowo komplikuje sytuację prawną. W związku z tym, mylenie powyższych rodzajów umów z umową przewozu prowadzi do niewłaściwego zrozumienia regulacji prawnych i może skutkować niewłaściwymi praktykami w obrocie prawnym.