Odpowiedź 'umowna' jest prawidłowa, ponieważ fracht ALL-IN oznacza, że wszystkie koszty związane z transportem są zawarte w jednej, stałej kwocie. Taryfa umowna jest zazwyczaj ustalana przez przewoźnika i klienta, co pozwala na przewidywalność kosztów oraz zabezpieczenie przed nieoczekiwanymi wydatkami. Takie podejście jest szczególnie korzystne w transporcie międzynarodowym, gdzie zmiany w kosztach mogą być znaczące. Przykładem zastosowania taryfy umownej może być długoterminowa współpraca pomiędzy firmą logistyczną a klientem, która zakłada stałe stawki za transport określonych towarów. Dobrą praktyką jest również sporządzenie szczegółowej umowy, która określa wszystkie warunki dotyczące frachtu, co minimalizuje ryzyko nieporozumień i sporów. Takie umowy są często stosowane w branży, aby zapewnić transparentność i zaufanie między stronami.
Wybór taryfy tonażowej jest niepoprawny, ponieważ odnosi się do zasadności ustalenia kosztów przewozu na podstawie wagi towaru, co nie ma związku z pojęciem ALL-IN. Taryfa ilościowa również nie pasuje do kontekstu, gdyż opiera się na ilości przewożonych jednostek, co nie pokrywa się z ideą stałej kwoty obejmującej wszystkie koszty. Natomiast taryfa kilometrowa z kolei ustala stawki w zależności od przebytej odległości, co także nie znajduje odzwierciedlenia w koncepcji ALL-IN. Kluczowym błędem w myśleniu jest skupienie się na jednostkach miary, a nie na umownym ustaleniu ceny. Umowa o fracht ALL-IN koncentruje się na kompleksowości i przewidywalności kosztów, co jest podstawą współpracy w logistyce. Dobrze jest pamiętać, że w kontekście frachtu ALL-IN, kluczowe jest zrozumienie, że wszystkie opłaty są z góry określone i szacowane, a tym samym, nawet jeśli przewożony towar ma różne wymiary czy wagę, ostateczny koszt transportu pozostaje niezmienny. Taki model pozwala na lepsze zarządzanie budżetem transportowym oraz efektywne planowanie logistyki w przedsiębiorstwie.