Współczynnik wykorzystania ładowności oblicza się, dzieląc masę przewożonego ładunku przez maksymalną ładowność pojazdu. W tym przypadku mamy ładunek o masie 6 ton oraz samochód ciężarowy o ładowności 12 ton, co daje: 6 t / 12 t = 0,50. Oznacza to, że wykorzystano 50% dostępnej ładowności pojazdu. Praktyczne znaczenie tego wskaźnika polega na ocenie efektywności transportu. W branży transportowej i logistycznej dąży się do jak najlepszego wykorzystania potencjału pojazdów, co wpływa na koszty operacyjne oraz emisję CO2. Dlatego monitorowanie współczynnika wykorzystania ładowności jest istotnym elementem zarządzania flotą oraz optymalizacji procesów transportowych. Użycie pojazdów z maksymalnym wykorzystaniem ładowności przyczynia się do zwiększenia rentowności przedsiębiorstwa, a także do ograniczenia liczby kursów, co jest korzystne z perspektywy ekologicznej.
Współczynnik wykorzystania ładowności pojazdu jest kluczowym wskaźnikiem w branży transportowej, jednak niepoprawne podejścia do jego obliczeń mogą prowadzić do błędnych wniosków. Na przykład, odpowiedzi sugerujące, że współczynnik ten wynosi 0,25, 2,00 czy 0,18, wynikają z nieprawidłowego zrozumienia definicji tego wskaźnika. Współczynnik 0,25 mógłby wskazywać na niepełne wykorzystanie ładowności, co w tym przypadku jest błędne, gdyż ładunek wynosi połowę maksymalnej ładowności. Natomiast odpowiedź 2,00 sugeruje, że ładunek przekracza ładowność pojazdu, co jest nieosiągalne w kontekście fizycznym i prawnym. Odpowiedź 0,18 z kolei opiera się na błędnym założeniu co do masy ładunku lub pojemności ładunkowej pojazdu. W praktyce, nieprawidłowe obliczenia mogą wynikać z braku znajomości zasad transportu oraz niewłaściwego podejścia do analizy danych. Prawidłowe podejście do obliczania współczynnika wykorzystania ładowności jest kluczowe dla efektywności operacyjnej firmy i prawidłowego zarządzania flotą, a także dla spełniania wymogów ekologicznych i ekonomicznych w branży transportowej.