Chlorki są substancjami, które mogą powodować korozję wżerową narzędzi chirurgicznych wykonanych ze stali nierdzewnej, co jest wynikiem ich zdolności do tworzenia związków chemicznych z metalami. W przypadku stali nierdzewnej, która zawiera chrom, chlorki mogą prowadzić do powstawania ubytków w warstwie pasywnej, która chroni stal przed korozją. W praktyce oznacza to, że narzędzia chirurgiczne, które są narażone na działanie soli chlorkowych, zwłaszcza w formie roztworów, mogą ulegać szybkiemu zniszczeniu. Przykładem może być dezynfekcja narzędzi w roztworach zawierających chlor, które są powszechnie stosowane w szpitalach. Właściwe procedury czyszczenia i konserwacji narzędzi chirurgicznych powinny zatem uwzględniać unikanie kontaktu z chlorkami oraz stosowanie odpowiednich preparatów chemicznych, które nie przyczyniają się do korozji. Standardy, takie jak ISO 13485, podkreślają znaczenie jakości materiałów i odpowiedniej konserwacji sprzętu medycznego, co jest kluczowe dla zapewnienia ich długotrwałej użyteczności i bezpieczeństwa pacjentów.
Krzemiany, żelaziany i fosforany, choć mogą wpływać na różne procesy chemiczne, nie są głównymi czynnikami powodującymi korozję wżerową narzędzi chirurgicznych ze stali nierdzewnej. Krzemiany, będące związkami krzemu, są częściej stosowane jako składniki materiałów budowlanych czy ceramiki, a ich wpływ na korozję metali, w tym na stal nierdzewną, jest marginalny. Działanie krzemianów jest bardziej związane z tworzeniem powłok ochronnych, które mogą być korzystne w niektórych kontekstach, ale nie w przypadku wżerowej korozji stali chirurgicznej. Żelaziany, czyli związki żelaza, również nie są bezpośrednią przyczyną korozji wżerowej, gdyż ich obecność w roztworach z reguły nie prowadzi do uszkodzenia stali nierdzewnej, ale raczej do reakcji redoks, które mogą wpływać na inne aspekty montażu narzędzi. Fosforany wykorzystywane są w wielu zastosowaniach przemysłowych, w tym jako środki buforujące czy zmiękczające wodę, ale ich działanie na stal nierdzewną nie jest tak destrukcyjne jak chlorków. Typowym błędem jest więc utożsamianie różnych grup związków chemicznych z ich wpływem na korozję metali, co rodzi mylne wnioski na temat ich właściwości i zastosowań. W diagnostyce i konserwacji narzędzi medycznych niezwykle istotne jest zrozumienie, że korozja wżerowa jest najczęściej wynikiem działania konkretnych jonów, jak jony chlorkowe, które agresywnie niszczą warstwę pasywną stali nierdzewnej.