Test Bowie-Dick'a jest standardowym badaniem przeprowadzanym przed rozpoczęciem pierwszego cyklu sterylizacji w danym dniu roboczym. Celem tego testu jest weryfikacja skuteczności procesu sterylizacji parą wodną, szczególnie w przypadku obecności powietrza lub innych gazów, które mogą zakłócać proces. Regularne przeprowadzanie testów Bowie-Dick'a jest zgodne z wytycznymi takich organizacji jak ISO 11140, która określa wymagania dotyczące wskaźników wykorzystywanych w procesach sterylizacji. Przykładowo, w praktyce klinicznej, takie testy powinny być przeprowadzane przed użyciem sterylizatora, aby zapewnić, że wsad będzie odpowiednio zdezynfekowany. Jeżeli wyniki testu są pozytywne, potwierdza to, że proces sterylizacji przebiega prawidłowo, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa pacjentów oraz skuteczności zabiegów chirurgicznych.
Podawanie testu Bowie-Dick'a raz w tygodniu, nawet gdy centralna sterylizatornia działa przez 7 dni, jest niewłaściwe, ponieważ nie zapewnia wystarczającego nadzoru nad procesem sterylizacji. Częstość wykonywania testów powinna być dostosowana do harmonogramu pracy i specyfiki wykorzystania urządzenia. Wykonywanie testu dwa razy dziennie w przypadku sprawnie działającego sterylizatora również nie jest wymagane ani standardowe. Takie podejście może prowadzić do niepotrzebnego marnotrawstwa czasu i zasobów, a nie jest zdefiniowane w najlepszych praktykach. Test Bowie-Dick'a powinien być przeprowadzany przed każdym wsadem, co sugeruje, że użytkownik mógłby sądzić, iż każda sesja sterylizacji wymaga oddzielnego testu. W rzeczywistości, jest to nieefektywne i niezgodne z praktykami, które wymagają przeprowadzania testu przed rozpoczęciem pierwszego cyklu w danym dniu roboczym. Wynika to z tego, że celem testu jest ocena sprawności procesu sterylizacji, a nie monitorowanie każdego wsadu, co może prowadzić do błędnych wniosków o jego efektywności. Właściwe zrozumienie i stosowanie testów Bowie-Dick'a ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów oraz spełnienia norm branżowych.