Kwalifikacja: INF.05 - Montaż i eksploatacja instalacji wewnątrzbudynkowych telewizji satelitarnej, kablowej i naziemnej

W instalacjach antenowych bardzo łatwo wpaść w pułapkę myślenia „im więcej sygnału, tym lepiej” albo odwrotnie – „byle coś tam było, to telewizor sobie poradzi”. Niestety ani bardzo niskie, ani przesadnie wysokie poziomy w gnieździe abonenckim nie spełniają wymagań poprawnie zaprojektowanej zbiorczej instalacji RTV/SAT. Zbyt niski poziom, rzędu 30–40 dBµV, oznacza, że sygnał jest porównywalny z poziomem szumów własnych toru odbiorczego. W praktyce prowadzi to do słabego stosunku sygnał/szum (C/N), dużego ryzyka błędów w transmisji cyfrowej, pikselizacji, zacięć, problemów z zaskakiwaniem modulacji. Telewizor może coś „złapie”, ale z punktu widzenia norm i dobrej praktyki serwisowej taki poziom jest po prostu za niski do stabilnej pracy w dłuższym okresie, szczególnie gdy dojdą dodatkowe tłumienia na kablach, złączach czy filtrach. Z drugiej strony poziomy bardzo wysokie, rzędu 82–89 dBµV czy wręcz 90–98 dBµV, wyglądają na pozór kusząco, bo „będzie mocno i pewnie”. W rzeczywistości to typowy błąd początkujących instalatorów – dopalenie wzmacniacza „na maksa”. Wejścia większości tunerów i dekoderów mają określony dopuszczalny zakres dynamiczny. Jeśli podasz za duży poziom, to stopnie wejściowe odbiornika oraz ewentualne kolejne wzmacniacze zaczną pracować w nieliniowym obszarze. Pojawiają się zniekształcenia intermodulacyjne, wzajemne zakłócanie się multipleksów, a mimo wysokiego poziomu napięcia sygnału jakość odbioru spada. Często objawia się to paradoksalnie podobnie jak przy zbyt słabym sygnale – zacinanie, błędy, brak locku na niektórych kanałach. Dodatkowo przy tak wysokich poziomach łatwiej o wnikanie zakłóceń, przesterowanie pasywnych elementów, a nawet problemy z kompatybilnością elektromagnetyczną z innymi urządzeniami. Dobre praktyki projektowania instalacji opierają się na bilansie mocy: znając poziom na wyjściu wzmacniacza, tłumienia kabli, rozgałęźników i gniazd, dobiera się wzmocnienie tak, by w najdalszym gnieździe utrzymać poziom w przedziale kilku dziesiątek dBµV powyżej progu czułości odbiornika, ale jednocześnie zdecydowanie poniżej granicy przesterowania. Normy branżowe, jak PN-EN 50083 i zalecenia operatorów kablowych, opisują właśnie zakres ok. 50–70 kilku dBµV jako optymalny dla gniazda końcowego. Wszelkie skrajności, czy to zbyt mały poziom, czy przesadzony „overdrive”, świadczą zazwyczaj o braku prawidłowego zbilansowania toru i nieuwzględnieniu realnych parametrów urządzeń końcowych. Dlatego przy regulacji wzmacniacza zbiorczego zawsze warto sprawdzać poziomy miernikiem na gniazdach, a nie polegać tylko na „na oko będzie dobrze”.