Kwalifikacja: INF.05 - Montaż i eksploatacja instalacji wewnątrzbudynkowych telewizji satelitarnej, kablowej i naziemnej

Zakres częstotliwości jest tutaj kluczem do zrozumienia, dlaczego inne odpowiedzi są mylące. Sygnały telewizji naziemnej DVB-T/T2 pracują w paśmie VHF/UHF, czyli mniej więcej od kilkudziesięciu do kilkuset megaherców, zazwyczaj maksymalnie do okolic 700–800 MHz. Nawet jeżeli spotyka się osprzęt opisany do 860 MHz, to wciąż jest to wyraźnie poniżej 1 GHz. Rozgałęźnik, który zaczyna swoje pasmo pracy dopiero od 1 GHz i sięga aż do 2,7 GHz, po prostu nie jest projektowany pod naziemną telewizję – jego charakterystyka, dopasowanie impedancyjne i wewnętrzna konstrukcja są zoptymalizowane pod pasmo pośrednie SAT, a nie UHF dla DVB-T. Podobnie wygląda sprawa w telewizji kablowej. Sieci kablowe DVB-C/DOCSIS wykorzystują najczęściej pasmo w górę do ok. 862 MHz, w nowszych systemach ewentualnie w okolice 1 GHz, ale praktyczny standard osprzętu kończy się zwykle właśnie na 1000 MHz. Stosowanie rozgałęźnika o paśmie 1–2,7 GHz w typowej kablówce nie ma sensu ani ekonomicznego, ani technicznego: po pierwsze, urządzenie nie będzie dobrze przenosić niższych częstotliwości, po drugie – w kablówce i tak nie wykorzystuje się zakresu powyżej 1 GHz, więc kupowanie osprzętu „do 2,7 GHz” jest po prostu przerostem formy nad treścią. Telewizja dozorowa, czyli popularne systemy CCTV, też pracuje zupełnie inaczej. Tradycyjny analogowy monitoring na kablu koncentrycznym wykorzystuje pasmo w okolicach kilku–kilkudziesięciu megaherców, systemy HD-CVI, HD-TVI czy AHD mieszczą się sporo poniżej gigaherca, a w nowoczesnych instalacjach i tak dominuje IP po skrętce, światłowodzie czy Wi-Fi. Tam używa się switchy sieciowych, injectorów PoE, rejestratorów NVR, a nie aktywnych rozgałęźników telewizyjnych o paśmie 1–2,7 GHz. Częsty błąd polega na tym, że ktoś widzi „TV” albo „wzmacniacz/rozgałęźnik” i automatycznie kojarzy to z dowolną instalacją wideo. W praktyce każda z tych technologii ma swoje typowe pasmo pracy i dedykowane komponenty. Dobrą praktyką w branży jest zawsze sprawdzanie zakresu częstotliwości na obudowie urządzenia i dopasowanie go do systemu: DVB-T/T2 i DVB-C zwykle do ~860–1000 MHz, a instalacje satelitarne w paśmie pośrednim LNB w okolicach 950–2150 MHz, często z zapasem do 2400–2700 MHz. Jeśli urządzenie zaczyna pracę od 1 GHz i kończy się znacznie powyżej 2 GHz, to praktycznie zawsze mówimy o osprzęcie przeznaczonym do SAT, a nie do naziemnej, kablowej czy dozorowej telewizji.