Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W tym pytaniu kluczowe jest zrozumienie różnicy między protokołami distance-vector a protokołami stanu łącza (link-state). Warunek z treści mówi wyraźnie o znajomości całej topologii sieci i o samodzielnym przeliczaniu tras według algorytmu Dijkstry. To od razu kieruje nas w stronę protokołów link-state, bo tylko one budują pełną mapę sieci w każdym routerze i używają SPF do wyliczania ścieżek. Częsty błąd polega na automatycznym kojarzeniu każdego protokołu dynamicznego routingu z zaawansowanym algorytmem, a to nie jest prawda. RIPv2 jest protokołem typu distance-vector, opartym na bardzo prostym mechanizmie: routery wymieniają między sobą całe tablice routingu w określonych odstępach czasu, a metryką jest liczba przeskoków (hop count). Nie ma tu znajomości pełnej topologii ani algorytmu Dijkstry, jest za to klasyczny Bellmana-Forda i sporo ograniczeń skalowalności. Z mojego doświadczenia RIPv2 używa się dziś głównie w małych, prostych środowiskach albo w labach, żeby pokazać podstawy routingu, a nie w poważnych sieciach produkcyjnych. IGRP z kolei to stary, już dawno wycofany, protokół Cisco, też typu distance-vector. On co prawda używa bardziej rozbudowanej metryki (przepustowość, opóźnienie itd.), ale dalej nie buduje pełnej mapy topologii i nie korzysta z Dijkstry. W praktyce został zastąpiony przez EIGRP, który jest hybrydą, ale i tak nie jest klasycznym protokołem link-state. Czasem uczniowie mylą się, bo widzą „zaawansowane” funkcje IGRP/EIGRP i zakładają, że to musi być Dijkstra, a to po prostu inny model działania. IS-IS jest ciekawym przypadkiem, bo to też protokół stanu łącza i on również korzysta z algorytmu SPF (czyli odmiany Dijkstry). Tu pułapka polega na tym, że pytanie jest często zadawane w kontekście typowych rozwiązań korporacyjnych i kursów opartych na standardach Cisco, gdzie domyślnym wyborem i omawianym szczegółowo protokołem link-state jest OSPF. IS-IS jest bardziej popularny w dużych sieciach operatorskich (ISP), działa trochę inaczej, operuje w warstwie 2 modelu OSI, ma inny sposób podziału na poziomy (level 1/2), ale spełnia tę samą ogólną ideę. W typowych egzaminach technicznych, jeśli nie jest wyraźnie zaznaczone środowisko operatorskie, odpowiedzią oczekiwaną dla algorytmu Dijkstry i znajomości topologii jest właśnie OSPF. Dobrym nawykiem jest więc czytanie słów kluczowych: „link-state”, „SPF”, „LSA”, „LSDB” – to praktycznie zawsze prowadzi do OSPF, a nie do klasycznych protokołów distance-vector.