Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W tym zadaniu kluczowe są dwa słowa: „układ zamknięty” oraz „najwyższy stopień zabezpieczenia nieprzerwanej transmisji”. Wiele osób intuicyjnie wybiera drzewo, gwiazdę albo magistralę, bo to są bardzo znane topologie, ale one z założenia nie tworzą zamkniętego obwodu. W topologii drzewa mamy strukturę hierarchiczną: korzeń, gałęzie, liście. Jest to świetne do porządkowania dużych sieci, np. model dostępu–dystrybucji–rdzenia w sieciach kampusowych zgodnie z dobrymi praktykami Cisco czy innych vendorów. Jednak awaria jednego z łączy wyżej w hierarchii może odciąć całą gałąź od reszty sieci. Nie ma tu naturalnej ścieżki zapasowej zamykającej obwód, chyba że dodamy dodatkowe linki, ale wtedy tak naprawdę zaczynamy budować coś w rodzaju pierścienia lub siatki, a nie czyste drzewo. Topologia gwiazdy jest bardzo popularna w małych sieciach LAN – wszystkie hosty są podłączone do centralnego przełącznika lub koncentratora. To bardzo czytelne i łatwe w zarządzaniu, ale centralny punkt jest wąskim gardłem i pojedynczą „single point of failure”. Jeśli padnie ten centralny element, cała komunikacja między punktami dostępowymi staje. Nawet przy redundancji przełączników gwiazdę zwykle łączy się w bardziej złożone układy, które znowu przypominają ring lub mesh, żeby zapewnić odporność na awarie. Magistrala z kolei to klasyczna, historyczna już w dużej mierze topologia, kojarzona z dawnym Ethernetem 10BASE2/10BASE5. Wszystkie urządzenia są podłączone do jednego wspólnego medium transmisyjnego. Problem polega na tym, że uszkodzenie tego medium (np. przerwanie kabla) od razu rozcina sieć i komunikacja przestaje działać. Nie ma żadnego alternatywnego toru. To całkowicie kłóci się z wymaganiem najwyższego poziomu zabezpieczenia ciągłości transmisji. Częsty błąd myślowy polega na tym, że ktoś myśli: „gwiazda jest nowoczesna, więc na pewno najlepsza”, albo „drzewo jest uporządkowane, więc bezpieczne”. Tymczasem pytanie dotyczy konkretnie zamkniętego układu łączy i odporności na przerwanie pojedynczego połączenia. Tę cechę w naturalny sposób zapewnia właśnie topologia pierścienia, szczególnie gdy jest wsparta odpowiednimi protokołami redundancji. Inne topologie też mogą być bardzo niezawodne, ale dopiero po dodaniu dodatkowych łączy i mechanizmów, które de facto przekształcają je w układy zbliżone do pierścienia albo pełnej siatki.