Poprawnie wskazana została usługa VoD (Video on Demand). To dokładnie ten typ usługi, który pozwala abonentowi sieci szerokopasmowej odtwarzać materiały audio i wideo w dowolnym, wybranym przez siebie momencie, niezależnie od czasu ich pierwotnej emisji. W praktyce chodzi o sytuację, gdy użytkownik nie ogląda programu „na żywo”, tylko wybiera film, serial, koncert czy nagraną audycję z katalogu i uruchamia ją wtedy, kiedy ma na to czas. VoD działa w trybie na żądanie (ang. on demand), co oznacza, że serwer multimedialny rozpoczyna strumieniowanie dopiero po żądaniu klienta. Technicznie rzecz biorąc, operator szerokopasmowy musi zapewnić odpowiednią przepływność, mechanizmy QoS (Quality of Service) oraz często protokoły strumieniowania, np. HTTP Adaptive Streaming (HLS, MPEG-DASH) albo wcześniejsze rozwiązania oparte na RTP/RTSP. W nowoczesnych sieciach NGN i IPTV usługa VoD jest traktowana jako kluczowy element oferty multimedialnej. Z mojego doświadczenia w branży, dobrze skonfigurowany VoD to większe zadowolenie klienta niż sama telewizja liniowa, bo ludzie po prostu lubią oglądać „po swojemu” i wtedy, kiedy im pasuje. W odróżnieniu od BTV (Broadcast TV), gdzie sygnał jest nadawany jednocześnie do wszystkich, w VoD każdy abonent ma indywidualną sesję z serwerem wideo, może pauzować, przewijać i wznawiać odtwarzanie. W standardach IPTV zaleca się także stosowanie buforowania po stronie klienta oraz mechanizmów DRM, aby chronić treści przed nieautoryzowanym kopiowaniem. W dobrych praktykach operatorzy wydzielają osobne VLAN-y dla ruchu VoD, stosują multicast tylko tam, gdzie jest to sensowne (głównie dla TV na żywo), a dla VoD korzystają z unicastu, co umożliwia pełną personalizację treści. Właśnie dlatego przypisanie abonentowi usługi VoD jest jedyną logiczną odpowiedzią na to pytanie.
W tym zadaniu łatwo się pomylić, bo wszystkie podane pojęcia są związane z usługami telekomunikacyjnymi, ale tylko jedno z nich opisuje faktyczne odtwarzanie materiałów wideo lub audio w wybranym, późniejszym czasie niż emisja. Kluczowe jest zrozumienie różnicy między usługą transmisyjną, platformą usługową a konkretną usługą multimedialną. Częstym błędem jest utożsamianie każdego skrótu z „jakąś usługą internetową”, bez zastanowienia się, do czego dokładnie służy w architekturze sieci. IMS (IP Multimedia Subsystem) to nie jest pojedyncza usługa dla abonenta, tylko cała architektura i platforma do realizacji usług multimedialnych w sieciach IP, opisana m.in. w standardach 3GPP. IMS umożliwia wdrażanie usług takich jak VoIP, wideorozmowy, komunikacja bogata (RCS), a także VoD czy IPTV, ale sam w sobie nie jest tym, co użytkownik „włącza”, żeby obejrzeć film później. To raczej zaplecze sieciowe, szkielet, na którym takie usługi się buduje. Wybranie IMS oznacza pomieszanie warstwy usługowej z konkretną usługą końcową. BTV (Broadcast TV) odnosi się do telewizji nadawanej w trybie broadcast, czyli wszyscy odbiorcy w danym momencie otrzymują ten sam strumień programu. To klasyczna telewizja liniowa, tyle że realizowana np. przez IPTV w sieci operatora. Użytkownik może przełączać kanały, ale nie decyduje o czasie emisji programu – jeśli przegapił film, to go nie obejrzy, chyba że operator dodatkowo oferuje osobną usługę typu VoD lub catch-up TV. Stąd BTV z definicji nie spełnia warunku „w wybranym przez niego czasie, późniejszym niż czas emisji”. Centrex natomiast to zupełnie inna bajka – usługa telefoniczna, w której centrala PBX jest utrzymywana u operatora, a nie u klienta. Centrex dostarcza funkcje podobne do firmowej centrali: numery wewnętrzne, przekierowania, grupy wywołań, kolejkowanie, ale dotyczy głównie usług głosowych, a nie multimedialnego odtwarzania treści wideo na żądanie. Wybór tej odpowiedzi wynika zwykle z kojarzenia, że to też „jakaś usługa operatorska”, jednak nie ma ona nic wspólnego z dostępem do nagrań audio/wideo w dowolnym czasie. Podsumowując, typowym błędem myślowym przy tym pytaniu jest mylenie infrastruktury (IMS), usług transmisji na żywo (BTV) oraz usług głosowych dla firm (Centrex) z właściwą usługą na żądanie. Jedynym rozwiązaniem, które faktycznie umożliwia abonentowi oglądanie lub słuchanie materiałów po emisji, w dowolnie wybranym przez niego momencie, jest VoD – Video on Demand.