Prawidłowo wskazana została usługa VoD (Video on Demand). To dokładnie ten typ usługi, który pozwala abonentowi sieci szerokopasmowej odtworzyć materiał audio lub wideo w dowolnym, wybranym przez siebie momencie, niezależnie od pierwotnego czasu emisji. W klasycznym modelu telewizji linearnej użytkownik jest „przywiązany” do ramówki nadawcy – program leci o konkretnej godzinie i tyle. VoD odwraca tę logikę: treść jest zapisana na serwerach operatora (albo w chmurze) i udostępniana na żądanie, po stronie sieci działa mechanizm strumieniowania (streamingu), a po stronie klienta – aplikacja kliencka, dekoder IPTV, Smart TV czy nawet przeglądarka WWW. Moim zdaniem to jedna z najważniejszych usług, które zrewolucjonizowały sposób korzystania z mediów. Technicznie rzecz biorąc, VoD w sieciach szerokopasmowych bazuje najczęściej na protokołach strumieniowych, takich jak HLS (HTTP Live Streaming) czy MPEG-DASH, oraz na infrastrukturze CDN, żeby odciążyć sieć szkieletową i zapewnić stabilną jakość przy wielu jednoczesnych użytkownikach. W dobrych praktykach operator przypisuje abonentowi profil usługi VoD po stronie systemu OSS/BSS, nadaje mu odpowiednie uprawnienia (np. dostęp do katalogu filmów, seriali, bibliotek szkoleniowych) oraz gwarantuje odpowiedni QoS w sieci (priorytetyzacja ruchu wideo, kontrola opóźnień, buforowania itp.). W zastosowaniach praktycznych VoD to nie tylko filmy i seriale. W firmach VoD wykorzystuje się do szkoleń e-learningowych, archiwów webinarów, nagrań z wideokonferencji. W szkołach i na uczelniach – do udostępniania nagranych wykładów. W IPTV operator przypisuje do abonenta jednocześnie kilka usług: np. BTV do oglądania kanałów na żywo i VoD do odtwarzania treści z biblioteki na żądanie. Kluczowe jest to, że w pytaniu pojawia się wyrażenie „w wybranym przez niego czasie, późniejszym niż czas emisji” – to jest dokładna definicja idei „on demand”, czyli VoD. IMS, BTV czy Centrex pełnią zupełnie inne role w architekturze sieci i nie zapewniają takiej funkcjonalności wprost.
W tym pytaniu łatwo dać się złapać na skrótach i ogólnych skojarzeniach, szczególnie jeśli ktoś kojarzy nazwy usług, ale nie do końca ich przeznaczenie. Kluczowe jest sformułowanie „korzystanie z materiałów audio bądź wideo w wybranym przez niego czasie, późniejszym niż czas emisji”. To jest opis typowego modelu usług na żądanie, a nie samej platformy komunikacyjnej czy klasycznej telewizji. Część osób widząc skrót IMS może pomyśleć: to przecież nowoczesna platforma multimedialna, więc pewnie obsłuży wszystko. Rzeczywiście, IMS (IP Multimedia Subsystem) to standardowa, zgodna z 3GPP architektura usług multimedialnych w sieciach IP – używana m.in. w VoLTE, usługach komunikacyjnych, integracji głosu, wideo i danych. Ale IMS jest raczej „szkieletem” i środowiskiem usługowym, a nie samą usługą typu „wideo na życzenie” przypisywaną abonentowi. IMS może być fundamentem, na którym buduje się VoD, ale nie jest odpowiedzią na pytanie o konkretną usługę końcową. Podobny błąd pojawia się przy skojarzeniu z BTV. Broadcast TV (często w kontekście IPTV) oznacza nadawanie telewizji linearnej – sygnał jest transmitowany w jednym czasie do wszystkich odbiorców. Abonent może zmieniać kanały, ale nie decyduje, kiedy dokładnie zostanie wyemitowany dany program, tylko podąża za ramówką. Niektóre systemy mają funkcje typu timeshift czy „catch-up TV”, ale to już dodatki zbliżone do VoD, a nie sama usługa BTV. Stąd przypisanie BTV nie spełnia warunku swobodnego wyboru czasu odtworzenia materiału. Centrex natomiast to zupełnie inna bajka. To usługa telefonii biznesowej, w której operator udostępnia wirtualną centralę PBX w swojej sieci. Abonent (firma) nie musi utrzymywać własnej centrali, tylko korzysta z funkcji takich jak numery wewnętrzne, przekierowania, kolejki połączeń, często w modelu hostowanym. Nie ma to nic wspólnego z odtwarzaniem materiałów audio/wideo na żądanie. Typowym błędem myślowym jest wrzucanie do jednego worka wszystkich „zaawansowanych” usług operatora i zakładanie, że skoro coś jest nowoczesne albo biznesowe, to na pewno obsłuży też multimedia. W praktyce warto rozróżniać: IMS – platforma usług IP, BTV – telewizja nadawana „na żywo”, Centrex – wirtualna centrala telefoniczna, a dopiero VoD – konkretna usługa pozwalająca odtworzyć nagrane treści w dowolnym momencie, czyli dokładnie to, czego dotyczy pytanie.