Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

Wiele osób intuicyjnie myśli, że do ciągłego monitorowania jakości transmisji cyfrowej wystarczy np. BER, poziom sygnału albo prosty pomiar odstępu sygnału od szumu. Na papierze brzmi to sensownie, ale w praktyce takie podejście ma sporo ograniczeń. BER (Bit Error Rate) faktycznie opisuje jakość transmisji, bo pokazuje, ile bitów zostało błędnie odebranych. Problem jest taki, że w nowoczesnych systemach cyfrowych z silną korekcją błędów FEC, pre-BER i post-BER przez długi czas mogą wyglądać idealnie, a degradacja toru rośnie powoli w tle. BER „budzi się” dopiero wtedy, gdy sytuacja jest już naprawdę zła i zaczyna się widoczna utrata jakości, zacinanie obrazu czy całkowity zanik usługi. Do ciągłego monitoringu to jest po prostu za późno. Podobnie z samym pomiarem poziomu sygnału. W analogu poziom był królem, ale w cyfrowej transmisji sam poziom nic nie gwarantuje. Można mieć wysoki poziom, a jednocześnie fatalną jakość z powodu zakłóceń impulsowych, zniekształceń nieliniowych, złej modulacji lub odbić w kablu. To typowy błąd myślowy: „jest dużo sygnału, więc musi być dobrze”. W systemach DVB czy QAM liczy się nie tylko ile sygnału, ale przede wszystkim jaki on jest. Pomiar odstępu sygnału od szumu (SNR) też wydaje się kuszący, bo teoretycznie im większy SNR, tym lepiej. Jednak klasyczny SNR nie uwzględnia wszystkich złożonych błędów modulacji, interferencji między symbolami czy błędów fazy. W modulacjach wielopoziomowych, jak QAM 64 czy QAM 256, SNR bywa po prostu zbyt ogólnym wskaźnikiem. Moim zdaniem największy problem z tymi podejściami jest taki, że patrzą na zjawiska „obok” modulacji, a nie na samą konstelację. MER natomiast wprost mierzy jakość modulacji w punkcie, w którym rzeczywiście przenoszone są dane, więc lepiej nadaje się do stałego monitoringu i w praktyce jest uznawany za dobrą praktykę w sieciach kablowych, satelitarnych i naziemnych systemach cyfrowych.