Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W transmisji z podziałem czasowym łatwo pomylić kilka pojęć, bo intuicyjnie wielu osobom wydaje się, że skoro sygnał płynie po kablu, to musi być „ciągły” i że cała magia dzieje się tylko w warstwie częstotliwości. Takie myślenie prowadzi właśnie do odpowiedzi opisujących transmisję jako ciągłą lub jako nadawanie w dowolnych chwilach. W podejściu TDM kluczowe jest to, że pojedynczy kanał fizyczny jest dzielony w osi czasu na krótkie przedziały, z góry zaplanowane. Sygnał jednego użytkownika nie zajmuje łącza cały czas, tylko pojawia się w swojej szczelinie czasowej, znika, potem znowu pojawia się w kolejnej szczelinie. Z punktu widzenia pojedynczego strumienia danych jest to więc transmisja nieciągła – dane idą porcjami, a nie w sposób nieprzerwany. Opisy typu „ciągły i na dowolnej częstotliwości” albo „ciągły i na określonej częstotliwości” pasują raczej do prostego modelu jednego kanału analogowego, gdzie jedna usługa okupuje całe pasmo. To jest bliższe klasycznej modulacji jednego sygnału nośnego niż multipleksowaniu czasowemu. W świecie praktyki takie podejście oznacza marnowanie zasobów, bo jedno łącze służy tylko jednemu użytkownikowi, a przecież standardy telekomunikacyjne od dziesięcioleci idą w stronę współdzielenia medium. Z kolei wyobrażenie, że transmisja TDM jest „nieciągła i w dowolnych momentach czasowych”, myli TDM z dostępem asynchronicznym lub pakietowym, gdzie ramki mogą pojawiać się w mniej uporządkowany sposób. W TDM momenty nadawania są ściśle zdefiniowane w ramce czasowej i powtarzają się cyklicznie. To właśnie odróżnia TDM od np. sieci Ethernet typu best effort, gdzie kolizje i zmienne opóźnienia są zjawiskiem naturalnym. W dobrych praktykach projektowania systemów telekomunikacyjnych, szczególnie tych zgodnych z zaleceniami ITU-T czy 3GPP, podkreśla się deterministykę TDM: każdy kanał ma swój przydział czasu, a urządzenia końcowe dokładnie wiedzą, kiedy mogą nadawać i kiedy odbierać. Błędne odpowiedzi wynikają więc głównie z utożsamiania transmisji z ciągłym zajęciem łącza przez jeden sygnał albo z przekonania, że brak ciągłości oznacza pełną dowolność w czasie. Tymczasem w TDM ta „nieciągłość” jest bardzo precyzyjnie zaplanowana i zsynchronizowana.