Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W systemach UWDM kluczowe jest zrozumienie, że liczba kanałów nie jest dobierana „na oko”, tylko wynika z założeń projektowych całej sieci transportowej: przepływności, rodzaju usług, rezerwy na rozwój oraz zgodności ze standardami siatki częstotliwości ITU. Odpowiedzi z małą liczbą kanałów kuszą, bo wydają się prostsze do opanowania, ale z punktu widzenia realnych sieci szkieletowych są po prostu zbyt skromne. Osiem czy szesnaście kanałów sprawdza się ewentualnie w bardzo małych, lokalnych instalacjach, czasem w prostych systemach CWDM lub w rozwiązaniach operatorskich starego typu, gdzie wymagania na przepływność były niewielkie. W UWDM/DWDM zakłada się zazwyczaj dużo większą gęstość upakowania sygnałów, a co za tym idzie – także większą liczbę kanałów, żeby maksymalnie wykorzystać dostępne okno transmisyjne włókna (zwykle pasmo C, czasem C+L). Z kolei wybór ekstremalnie dużej liczby kanałów, jak 128, wygląda na pierwszy rzut oka atrakcyjnie, bo „im więcej, tym lepiej”, ale w praktyce powoduje sporo problemów. Przy tak dużej liczbie kanałów trzeba bardzo mocno zagęścić odstęp częstotliwościowy, co zwiększa wymagania co do stabilności laserów, dokładności filtrów, zarządzania nieliniowościami włókna i budżetem mocy optycznej. To wykracza poza typowe, standardowe konfiguracje wykorzystywane w większości komercyjnych platform DWDM. Z mojego doświadczenia właśnie takie myślenie skrajnościami – albo bardzo mało kanałów, albo od razu maksymalnie dużo – jest jednym z częstszych błędów na etapie nauki. Zamiast tego w projektowaniu sieci patrzy się na to, co jest zgodne ze standardami (np. siatka 50 GHz ITU‑T G.694.1) i co oferują realne urządzenia: 40, 80, czasem 96 kanałów. Dlatego w kontekście typowego systemu UWDM poprawnym wyborem jest 80 kanałów, bo to odzwierciedla praktyczną, rynkową konfigurację, umożliwiającą osiągnięcie wysokiej przepływności przy zachowaniu rozsądnego poziomu złożoności sprzętu i konfiguracji.