Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W tego typu zadaniu bardzo łatwo skupić się tylko na ogólnym „kształcie” przebiegu i pominąć to, co jest naprawdę istotne, czyli rozwartość oka oraz związany z nią Q‑factor. Intuicyjnie część osób patrzy na wykresy, na których sygnał wydaje się bardziej „kwadratowy” albo ma wyraźniejsze zbocza, i uznaje, że tam transmisja jest gorsza, bo widać dużo czarnego, dużo punktów. To jest typowy błąd: nie liczy się to, ile tuszu jest na obrazku, tylko to, ile jest wolnej przestrzeni w środku oka w momencie próbkowania. Diagram oka powstaje przez nałożenie na siebie wielu okresów sygnału binarnego. Dwa najważniejsze parametry to pionowa odległość między chmurami punktów odpowiadającymi poziomom logicznym „0” i „1” oraz pozioma szerokość otwartego oka w środku okresu. Jeśli oko jest szerokie i wysokie, Q‑factor jest duży, a prawdopodobieństwo błędu przy decyzji progu w odbiorniku maleje. Właśnie dlatego wykresy, na których oko jest wyraźnie otwarte, odpowiadają mniejszemu BER, a nie większemu. Mylenie się polega często na tym, że ktoś widzi dużo „szumu” na górze i dole i uznaje, że tam jest największa liczba błędów, chociaż w rzeczywistości ważne jest, czy te rozrzuty nachodzą na poziom progu decyzyjnego. Jeśli oko jest jeszcze wyraźnie widoczne, nawet przy dość dużym rozprzestrzenieniu punktów, to odbiornik wciąż ma komfortowy margines decyzyjny. Z punktu widzenia dobrych praktyk, zgodnych z wymaganiami norm ITU‑T czy IEEE dla systemów optycznych, projektant zawsze dąży do jak największej odległości między poziomami logicznymi i jak najmniejszego zachodzenia chmur szumu w pobliżu punktu próbkowania. Wybierając inny wykres niż ten z najmniejszą rozwartością oka, w praktyce odwraca się zależność: traktuje się duży Q‑factor jakby powodował większy BER, a to stoi w sprzeczności zarówno z teorią detekcji sygnałów, jak i z rzeczywistymi pomiarami na analizatorach jakości transmisji. W eksploatacji sieci optycznych takie błędne rozumowanie mogłoby prowadzić do niewłaściwej diagnozy: zamiast szukać problemów w torze o najbardziej zamkniętym oku, ktoś skupiłby się na łączu, które w rzeczywistości działa całkiem poprawnie, tylko jego diagram ma więcej „gęstych” punktów, ale wciąż z dużym marginesem bezpieczeństwa.