Kwalifikacja: INF.06 - Montaż i eksploatacja szerokopasmowych sieci kablowych pozabudynkowych

W światłowodach pojęcie „okien transmisyjnych” jest ściśle związane z charakterystyką tłumienia szkła kwarcowego oraz minimalizacją strat sygnału optycznego. Wiele osób intuicyjnie kojarzy różne długości fali z konkretnymi zastosowaniami i stąd biorą się pomyłki. Pierwsze okno transmisyjne historycznie wiązało się z długością fali około 850 nm. To zakres typowy dla starszych systemów wielomodowych, wykorzystywanych w prostych sieciach LAN, krótkich odcinkach w budynkach czy starszych standardach Ethernet. Tłumienność w tym obszarze jest jednak znacznie większa niż w rejonie 1310 nm czy 1550 nm, dlatego nie nadaje się dobrze do nowoczesnych, dalekosiężnych łączy szkieletowych. Długość 1310 nm odpowiada tzw. drugiemu oknu transmisyjnemu. To pasmo ma minimum dyspersji w standardowym włóknie jednomodowym G.652, co jest korzystne przy średnich dystansach i dużych przepływnościach. Jednak tłumienie jest tu wyższe niż w trzecim oknie, dlatego przy bardzo długich trasach i systemach DWDM znacznie lepiej sprawdza się 1550 nm. Częsty błąd myślowy polega na tym, że skoro 1310 nm ma dobre własności dyspersyjne, to „pewnie” jest też najlepsze ogólnie – a tak nie jest, bo w telekomunikacji dalekiego zasięgu kluczowe staje się minimum tłumienia oraz możliwość stosowania wzmacniaczy EDFA, które pracują właśnie w okolicach 1550 nm. Długość fali 1625 nm z kolei leży w tzw. rozszerzonym paśmie L, używanym głównie do specjalistycznych zastosowań, na przykład do monitoringu włókna (OTDR w paśmie L) albo do dodatkowych kanałów transmisyjnych w zaawansowanych systemach WDM. Nie jest jednak klasycznie definiowana jako trzecie okno transmisyjne. Z mojego punktu widzenia te pomyłki wynikają często z mieszania pojęć: ktoś kojarzy, że „światłowód dobrze działa w podczerwieni” i wybiera dowolną z popularnych długości fali, nie patrząc na to, jak są zdefiniowane okna transmisyjne w normach i praktyce branżowej. Warto zapamiętać prosty schemat: około 850 nm – rozwiązania krótkodystansowe, 1310 nm – drugie okno, kompromis dyspersja/zasięg, 1550 nm – trzecie okno i standard w sieciach dalekiego zasięgu. Dzięki temu łatwiej uniknąć takich nieporozumień przy projektowaniu i analizie sieci optycznych.