Aby obliczyć masę roztworu o stężeniu 40%, który należy dodać do 500 g roztworu o stężeniu 14%, zaczynamy od wyznaczenia ilości substancji czynnej w każdym roztworze. Roztwór o stężeniu 14% zawiera 14% z 500 g, co daje 70 g substancji czynnej. Jeśli oznaczymy masę dodawanego roztworu jako x, to w roztworze o stężeniu 40% mamy 0,4x substancji czynnej. Po dodaniu tych dwóch roztworów do uzyskania roztworu o stężeniu 20%, całość ma masę (500 + x) g i zawartość substancji czynnej równą 70 g + 0,4x. Z równania 70 + 0,4x = 0,2(500 + x) możemy obliczyć wartość x, która wynosi 150 g. W praktyce, takie obliczenia są powszechnie stosowane w laboratoriach chemicznych oraz w pracach związanych z przygotowaniem różnych roztworów chemicznych, co jest istotne w wielu dziedzinach, w tym w farmacji i biotechnologii.
Wybór niepoprawnej odpowiedzi często wynika z błędów w zrozumieniu podstawowych zasad obliczeń związanych z roztworami i ich stężeniem. Często zdarza się, że osoby podejmujące próbę rozwiązania tego zadania nie uwzględniają faktu, iż stężenie roztworu jest obliczane na podstawie całkowitej masy roztworu, a nie tylko masy substancji czynnej. Na przykład, odpowiedzi sugerujące dodanie 300 g lub 500 g roztworu o stężeniu 40% prowadzą do nieadekwatnych wyników, ponieważ nie zrównoważą ilości substancji czynnej w nowym roztworze. Dodatkowo, mylące może być założenie, że większa ilość roztworu o wyższym stężeniu automatycznie poprawi końcowe stężenie. Takie myślenie ignoruje fakt, że zwiększając masę roztworu, zmieniamy całkowitą masę roztworu, co wpływa na końcowe stężenie. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że dodawanie roztworów o różnych stężeniach wymaga dokładnego bilansowania mas substancji czynnej z masą całkowitą. W praktyce, aby prawidłowo rozwiązywać takie zadania, warto przyjąć systematyczne podejście, zaczynając od ustalenia zawartości substancji czynnej w każdym z roztworów oraz zastosowanie równań do rozwiązywania problemów związanych z mieszaninami, co jest standardem w chemii analitycznej.